Ο κόσμος δεν αλλάζει

Απ' το χώμα και τη στάχτη γεννιέμαι ξανά αντικρίζω τον αέρα, τη γη, τη φωτιά
Αντικρίζω όλα κείνα που κάποτε μου δίναν παρηγοριά και λέω πως ποτέ για τίποτα δεν είναι αργά

Κουλουριάζω μάνος στης μάνας μου την αγκαλιά, έχω μια φοβέρα και ένα δάκρυ συντροφιά
Προσπαθώ να αποφύγω του κόσμου τα μικρά και σκέφτομαι στιχάκια στην ακροθαλασσιά
Το πρώτο πράγμα που ανταμώνω είναι η μοναξιά, μα με γέρασες κουφάλα και σε ξέρω πια καλά
Τώρα ζω και αναπνέω με δικά μου στεγανά, τράβα να λερώσεις κάποιου άλλου τα μυαλά

Ο κόσμος δεν αλλάζει τι και αν γεννιόμαστε ξανά
Τα ίδια θ' αντικρίσεις στου ονείρου τη μεριά

Δεύτερο πράγμα που ανταμώνω η παρηγοριά, τα σκληρά λόγια ενός φίλου στην ανημποριά
Ανταμώνω την αγάπη και προχωρώντας πιο βαθιά, αμφισβητώ τα πάντα και απάντηση καμιά

Μη σε κουράζω πια λέγοντας τόσα πολλά
Ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις και να δεις πιο καθαρά πως ο κόσμος δεν αλλάζει τι και αν γεννιόμαστε ξανά
Τα ίδια θ' αντικρίσεις στου ονείρου τη μεριά



Credits
Writer(s): διονύσης φαρμάκης
Lyrics powered by www.musixmatch.com

Link