Καταιγίδα

Δεν της μίλησα ποτέ, ίσως κάνα-δυό φορές
Δεν είχαμε και τίποτα μεταξύ μας
Ούτε φίλοι ήμασταν, ούτε τίποτα
Όταν ήμασταν σε κοινό χώρο έκαιγαν οι ματιές μας
Πόσο αστείο, ε
"Πλατωνικός έρωτας" έλεγαν
"Καλύτερα να το ξεπεράσεις"
Καλά θα 'ταν
Ούτε που μιλούσαμε
Τι ελπίδες είχα
Δεν έχουμε άλλο χρόνο
Συγγνώμη
Δεν έχω καμία ιστορία αγάπης να σας γράψω
Δεν πήγαμε ποτέ σε όμορφα μέρη μαζί
Δε μου συστήθηκε ποτέ
Δε μου είπε ποτέ καληνύχτα
Ίσως γι'αυτό να δυσκολεύομαι τόσο να το ξεπεράσω
Απλό
Επειδή δεν το έζησα ποτέ, ίσως γι'αυτό

Δύσκολη μέρα
Πώς να σηκωθείς απ' το κρεβάτι αν δεν έχεις κάτι να σε συγκινεί
Από τη στιγμή που άλλαξαν οι δρόμοι σας
Το μυαλό σου έχει κολλήσει στο γιατί

Κι είναι επίπονο το σήμερα
Πιο επίφοβο το αύριο γιατί δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί
Μπορεί να στη θυμίσει το οτιδήποτε
Και να σε γυρίσει στην αρχή

Εγώ προτίμησα ν' απέχω
Έτσι δείχνω
Δε μ' έχεις δει να μιλώ γι' αυτή στους γύρω μου όταν πίνω
Δε μ' έχεις δει να προσπαθώ να την πετύχω κάπου
Κι αν τη δω το βλέμμα μου αλλού να κατευθύνω
Το ξέρω πως είμαι δειλός
Ξέρω πως είμαι γεμάτος κόμπλεξ που αυτή γεννούσε διαρκώς
Παρ' όλα αυτά είναι ολόκληρος ο κόσμος μου
Χωρίς αυτή νιώθω κενός

Δεν έχω καμία ιστορία αγάπης να σας γράψω
Δεν πήγαμε ποτέ σε όμορφα μέρη μαζί
Δε μου συστήθηκε ποτέ
Δε μου είπε ποτέ καληνύχτα
Ίσως γι' αυτό να δυσκολεύομαι τόσο να το ξεπεράσω
Απλό
Επειδή δεν το έζησα ποτέ, ίσως γι'αυτό

Άλλη μια δύσκολη μέρα που ξημέρωσε
Έλα σε δύο λεπτά να σου πω τι πέρασε
Ο χρόνος μας προσέγγισε, μας άφησε για λίγο, μετά μ' έφθειρε
Έλα και πες μου πως δε μας γέρασε
Έλα και πες μου πως όλα είν' όπως παλιά
Τα όνειρά μας εφικτά και πως κάθε μια ματιά είν' αρκετή
Για να καταλάβεις αν όχι τα πάντα, έστω τα πιο πολλά
Απ' όσα ποτέ μου δεν είχα πει
Κοίτα με στα μάτια και πες μου πως δε λυπάσαι
Ή πες μου πως με λυπάσαι
Και τα δύο με πονάνε
Συγγνώμη που σου φέρθηκα καλά
Και συγγνώμη αν σου τη σπάω που μου τη σπάει όταν άλλοι σ' ακουμπάνε
Αυτός είμαι, αυτός ήμουν
Τα χαρτιά μου στα άνοιξα από την αρχή
Βλέμμα νικητή, μα μυαλό χαμένου
Με μια λογική λίγο ως πολύ ρομαντική

Γιατί όσο οι άλλοι μου λέγανε
"κάνε κράτη, θα πληγωθείς ξανά και θα την ψάχνεις κάθε βράδυ"
Εγώ πάλι ήθελα να την κάνω να καταλάβει
Πως θα είμαι εκεί κι ας μην ήταν η ίδια που 'χα μάθει

Και μου τη σπάει γιατί όσα και να δώσεις
Ούτε τα μισά απ' αυτά δε θα γυρίσουν πίσω
Και μου τη σπάει γιατί όσο και να πονάς
Πάντα πάλι με την πρώτη ευκαιρία θα γυρίσεις πίσω