Ninfa Das Frescas Augas

Meniña, es a máis fermosa
que a luz do sol alumbrara;
estrela da mañanciña
en puras tintas se baña;
frol das froridas cumbres,
ninfa das frescas augas,
ti como folla do lirio
branca e contristada
¿Quen eres, fada sin nome
de tan dormentes miradas,
de tan dorida sorrisa
de feituriña tan cándida?
¿Quizais de muller nacestes
sendo tan limpia e tan casta?
¿Quizais das brisas da tarde,
ou das brétemas vagas?
¿Quizais dunha nube branca?
¿Ou as espumas do mar
pousáronte ao ser de aurora
nunha cuncha de nacra?
¿Quen eres, fada sen nome
de tan dormentes miradas,
dorida sorrisa
e feituriña tan cándida?
Mais de onde queira que sexas,
tristísima pasionaria,
por ti sinto un amor puro
e pouco a pouco me mata.
Por ti, de noite e de día,
cal vaga sombra encantada,
preto do teu vivir ximo,
cos ventos que pasan.
Mais dime: ¿por que estás muda,
di por que estás solitaria,
por que vives no monte
cos paxaros que cantan?
Mentres ti choras e choras
ao pé dun olmo sentada,
de loito cuberta,
cuberta de bágoas.

— Déixame vivir nos montes,
déixame estar solitaria,
déixame cos paxariños
derredor de min cantan.
Déixame vestir de loito,
cuberta por tristes bágoas,
i eco de homes non escoite
nin de harmoniosas harpas.
Mais, cala, galán..., non toques
as suaves cordas dun harpa
non dan vida aos que morren
nin as tumbas levantan.
Cala, galán, cos cantares
que con paixón de amor cantas,
meus amores morreron
entre as tumbas me agardan.
Déixame vivir nos montes,
déixame estar solitaria,
e vestir de loito

cuberta de bágoas.

Rosalía de Castro (1996). Cantares Gallegos (Vigo: A Nosa Terra)

Roi Casal (2008)