Sleipnir

Reiðskjótinn okkar er reisulegt hross,
runninn úr Ásgarði er hann.
Skjannahvítt faxið er skínandi foss,
hann skeiðar við reiðar.

Áttfættur fákurinn æðir um jörð,
Alföður hnarreistur ber hann.
Hermanni verða þá hæðir og börð
og heiðar vel greiðar.

Og hann mun mig bera á baki sér,
við berumst um vegi sem enginn fer.

Klárinn er þýður og krfæur og stór,
krafturinn tekur fram vonum.
Gáir þó að sér, er gæfur og rór,
um gjótur er fljótur.

Aldrei hann sligast og engan hann slær,
Sleipnir er nafnið á honum.
Alls enginn fjandmaður sitja hann fær,
hans fótur er skjótur.

Nú fljúgum við léttir um loftin blá,
hve landið er fagurt og margt að sjá.
Hann viljugur ber mig á baki sér,
við Brynhildur förum hvar enginn fer.

Ríða rokka, róta, reiða,
líða, lokka, ljóta leiða.
Bíða, brokka, blóta breiða,
skríða, skokka, skjóta skeiða.

Skeiða skjóta, skokka, skríða,
breiða blóta, brokka, bíða.
Leiða ljóta, lokka, líða,
reiða, róta, rokka, ríða.

Ríða um slóða og róta hvern metra,
líða með góðum, hið ljóta skal betra.
Bíða uns slotrar og blóta við eldinn,
skríða í hnakk fararskjóta á kveldin.

Skeiða á klárnum og skokka um heima,
breiða út faðminn og brokka og dreyma.
Leiða þá sáru og lokka svo fjendur,
reiða loks stúlku og rokka um lendur.