Erotokritos - Live

Κι'ήπαιρνε το λαγούτον του
Και σιγανά επορπάτει
Κι έτσι τραγούδγενεν γλυκά
Ανάρια στο παλάτι

Ήταν η χέρα ζάχαρη
Φωνή 'χε σαν αηδόνι
Κάθε καρδιά που το γροικά
Κλαίει κι 'αναδακρυώνει

Τ' άκουσες Αρετούσα μου
Τα θλιβερά μαντάτα
Ο κύρης σου μ' εξόρισε
Στης ξενιτιάς στη στράτα

Τέσσερις μέρες μοναχά
Μου 'δωκε ν' ανιμένω
Κ' ύστερα να ξενιτευτώ
Πολύ μακριά να πηαίνω

Kαι πώς να σ' αποχωριστώ
Και πώς θα σου μακρύνω
Kαι πώς θα ζήσω δίχως σου
Το χωρισμόν εκείνο

Κατέχω το κι ο κύρης σου
Γρήγορα σε παντρεύγει
Ρηγόπουλο, αφεντόπουλο
Σαν είσ εσύ γυρεύγει

Kαι δεν μπορείς ν αντισταθείς
Σαν θέλουν οι γονείς σου
Nικούν τηνε τη γνώμη σου
Κι αλλάζει η γιόρεξη σου

Μια χάρη, αφέντρα, σου ζητώ
Κι εκείνη θέλω μόνο
Και μετά κείνη ολόχαρος
Τη ζήση μου τελειώνω

Την ωρα που αρραβωνιαστείς
Να βαριαναστενάξεις
Kι όντε σαν νύφη στολιστείς
Σαν παντρεμένη αλλάξεις

N' αναδακρυώσεις και να πεις
Ρωτόκριτε καημένε
Τα σου 'ταζα ελησμόνησα
Τα 'θελες μπλιο δεν έναι

Και κάθε μήνα μια φορά
Μέσα στην κάμαρά σου
Λόγιαζε ηντά παθα για σε
Να με πονεί η καρδιά σου

Και πιάσε και τη ζωγραφιά
Που 'ναι στ' αρμάρι μέσα
Και τα τραγούδια που 'λεγα
Οπού πολύ σ' αρέσα

Kι ας τάξω ο κακορίζικος
Πως δε σ' είδα ποτέ μου
Κι ένα κεράκι αφτούμενο
Εκράτουν, κι έσβησέ μου

Κι'ας τάξω πως επιάστηκα
'πο μιάς γυναίκας τρίχα
Κι ήσπασε η τρίχα κι ήχασα
Στον κόσμο ό, τι κι αν είχα

Kάλλιά'χω εσέ με θάνατον
Παρ' άλλη με ζωή μου
Για σένα εγεννήθηκε
Στον κόσμον το κορμί μου