Virus (feat. Ali Gdaal)

اون سی روزه هر ماه
بیرونه از خاک، بی خونه
اون ویروسه حرفاش
میخونه همرات، میخونه
نگو میپوسه تنها
بیجونه دستاش، بی جونه
نگو دیروزش بر باد
بیهوده فرداش، بیهوده

(ورس ۱)

آه روحم کثافته پاره پاره
گل خارداره، دلم که صفته مار داره
همه ایرانمو گاییدن، همینه بار داره
پایدار یه فریاده که تا پایه دار بامه
هر کی بازی میکنه همونجور که کارت داره
ولی واسه ما همه چی ریسکه و سامواره
احساسه تاریکیه اونوره ماه بامه
صدام همه جا پخشه، بهم بگو ماهواره
رو صدام نمیتونن موج بندازن
مث سرطانم باید رو من موج بندازن
هَه هَه، مگه منو از رو برج بندازن
تا از اوج بندازن
ضدّ جورج بن لادن
پایه حرفام موندم هرچی فحش بم دادن
برای فکرایه قفلشون مثل اِمدادم
از اون قفلایه قدیمن تا وا شه لمم دارن
اهنگامم مثل فیلمنامن همه تِم دارن
مثه ویروسی پخش شدم تو گوشه ملت
ادامه میدم از همونجا که گوگوشه ول کرد
همه صفحای شعره زندگیمو حفظ شن
تو خاطراتشون مثه دفتره چهل برگ

(کروس)

اون سی روزه هر ماه
بیرونه از خاک، بی خونه
اون ویروسه حرفاش
میخونه همرات، میخونه
نگو میپوسه تنها
بیجونه دستاش، بی جونه
نگو دیروزش بر باد
بیهوده فرداش، بیهوده

(ورس ٢)

قلم و برداشتم نوشتم دور از كينه
اگه خاكى باشى بهشتم رو زمينه
دوباره شروع مى شه بازیه با لفظ ها پ
مفهوم فرمانده است قافيه ها سربازن آه
پر كلماته مريضه تو سرم
مغز نمى خوابه تا همشو نريزه رو ورق
تنم آماده به جنگ بوده هميشه تو خطر بودم
آواره تو غرب فكر هميشه تو وطن
وضعيت بده گرگا تو كمينن همه
اگه شل بگيرم سفت منو زمينم زده
مامان گريه مى كنه ولى خشك ديده هاشو
بابا آزاده ولى پشت ميله هاست آره
رفيقم پشت من ، پشت هم يه مشكل ان
نه نميشه مانعِ رشد من ز عمق شهر
چون قلم باز يه طب داغ داره
اين شعر ها پايداره تا پاى دار بامه
ساكن بهشتم زاده ى جهنم
ورسارو مى كشه قاتله قلمم
واضحه من حرفم شاعر هر سبكم
راسخ من عظمم واسه ى هدفم

(کروس)

اون سی روزه هر ماه
بیرونه از خاک، بی خونه
اون ویروسه حرفاش
میخونه همرات، میخونه
نگو میپوسه تنها
بیجونه دستاش، بی جونه
نگو دیروزش بر باد
بیهوده فرداش، بیهوده

(بریج)

قول میدم نشی تنها
قول میدم که من نزنم درجا
قول میدم که باشم یاد فردا
قول میدم که باشم پای حرفام(2)

(ورس ٣)

آه براتون زبونم عذابه
برا شستنِ دروغاتون روونتر از آبه
روونتر آبه یعنی روونتر از اِی ، بی ، سی
فکر کردن خزونمه عیبی نی
بعد از خزون زمستونو بعد بهاره
تابستون کوتا هه ولی خاطراتش موندگاره
تویه قهوه ی تلخه تاریخمون مونده فالش
هر چی داشتیمو کردیم با دستامون زودی چالش
دلم تنگ بود، نگو کمبود نبود نگو بودم خارج
هرووز کبودتره پا چش
نگو بده حالش،
آزادتر از کبوتره بالش
امید به ایرانه شبا
زیره سرش جایه بالش(2)

(ورس4)

شعر يه نقاشیه كه فكر قالبشه جالبه كه
تو افكارم بازم جولان مى دم مى گم
من پديده ى دوران مى شم
همون دورانى كه تو رسيدى تازه بهش
مى گن جى دال كوش پسر روى بيتم من
جاى گوش مردم زدم توى ميكم حرف
ساختمش نرفت چيزى توى جيبم يعنى
گاهى شهرت بدتر گوشه گيرم كرد
وقتى دوستام كردن روى دشمن و سفيد
خدا در گوشم گفت جا تو محكم تو بگير
گفت با من باش مى شه همه چى آروم
تو يه ستاره اى بده به اين شبه سياه نور
مى دم به شب سياه نور