Behçet' in Öyküsü

Kokardı gitsem yanına, t
uhaftı Behçet Evsizdi üstüne
giyerdi biz ne versek Mahalle tedirgin, çoc
uklar ondan korkar Hepimizden samimi gülerdi Behçet Ne versen yerdi, a
kşam hep içerdi Git yanına selam ver, ko
nuk severdi Eskiden çok zenginmiş, z
amanla değişmiş Her şehirde âşık olmuş, gezmeyi
severmiş Bir kadını anlatır hep dolardı gözleri Adı her gün değişse
de aynıydı saç rengi İzmir'in yerlisiymiş o, aşkı
n ta kendisiymiş Kızarsa terk edermiş, gi
derse gelmezmiş Tuhaftı Behçet, de
dim ya kokardı Onunla konuşmamı bilen herkes kızardı Önce barınak
yaptılar ve sonra yıktılar Kış günü o sokakta, ben da
ha çocuktum Benden geçti Ben sevemem ben yeniden Benden geçti Ben
gülemem ben yeniden Ben o sabah öğrendim, do
narak ölmüş Mahalleli çok ağlamış, koşarak gömmüş Köpeği vardı "
Garip", zehiri verdiler Çocukları rahat oynasın istemiş beyler Çok
değil, bir yıl sonra taşındık zaten Ben
şarap içemedim hiç, kokusu Behçet Dedim "
Neden böylesin Toparla kendini." Dedi "
Ben artık bittim, tükendim evlat." Dedim "
Yaşanmaz ki böyle, seversin elbet.
Saçmalama sen de bir gün gülersin Behçet." Ba
ktı gözlerime tebessüm ile bi' darılıp "
Yok be evlat." Dedi ki; "
Benden geçti Ben sevemem ben yeniden Benden geçti Ben gülemem ben
yeniden" O Pazar Behçet'i son gördüğüm gündü O sabah öğrendim, donarak
ölmüş Ve ben hiç şarap içemedim Ne
zaman denesem şarap hep Behçet kokar bana