Vitkispá

Hljóðs bið ek allar helgar kindir,
meiri ok minni mögu Heimdallar;
viltu, at ek, Valföðr! vel framtelja
forn spjöll fíra, þau er fremst um man.

Þá gengu regin öll á rökstóla,
ginnheilug goð, ok um þat gættusk;
(á gengust eiðar, orð ok sœri,
mál öll meginlig er á meðal fóru.)

Sól tér sortna, sígr fold í mar,
hverfa af himni heiðar stjörnur;
geisar eimi ok aldrnari,
leikr hár hiti við himin sjalfan.

Þá gengu regin öll á rökstóla,
ginnheilug goð, ok um þat gættusk;
(Skelfr Yggdrasils askr standandi,
ymr it aldna tré, en jötunn losnar.)

Geyr nú Garmr mjök fyr Gnipahelli,
festr mun slitna en freki renna;
fjölð veit ek fræða, fram sé ek lengra
um ragna rök römm sigtíva.

Bræðr munu berjask ok at bönum verðask,
munu systrungar sifjum spilla;
Skelfr Yggdrasils askr standandi,
ymr it aldna tré, en jötunn losnar.

Sér hon upp koma öðru sinni
jörð ór ægi iðjagræna;
falla forsar, flýgr örn yfir,
sá er á fjalli fiska veiðir.

Sal sér hon standa sólu fegra,
gulli þakðan á Gimléi;
þar skulu dyggvar dróttir byggja
ok um aldrdaga ynðis njóta.