Het Woud Der Verdoemden

Diep verscholen
Tussen deze en de andere wereld
Ligt een rijk der schimmen
Het woud der verdoemden
Zielen van krijgers
Lang geleden eerloos gestorven
Besmet door het gewijde water
Verlieten zij hun ware goden

Herboren wordt een oude ziel
Die destijds wel eervol viel
Christenbloed kleefde aan zijn staal
Eeuwenlang weerklonk zijn verhaal
In Wodans hal kreeg hij zijn zetel
Doch nu rijdt hij opnieuw vermetel
Om de verdoemden te verlossen
Zal hij treden in de duistere bossen

Het woud omgeven door een vuige mist
Die walmt van geboden en witte list
Maar heidens staal ontsteekt heilig vuur
En spoedig verdampt de mistige muur
Onversaagd betreedt hij de nevelen
Waar verlorenen zonder hoop prevelen
In naam des Zegevaders roept hij hen aan
Aarzelend komen zij rond hem tezaam

"Zijn jullie bereid
Je verloren eer te herwinnen?
De schandvlek der bekering
Voor altijd uit te wissen?
Volg mij en rijdt!
Volg mij terug naar de wereld!
Volg mij en rijdt!
Volg mij en wreek je zielen!"

Grimmig gejuich klinkt uit ondode kelen
Rijden zullen de verdoemden met velen
Vlees eens meer razen zij door de wolken
Hun staal weer de schrik der christenvolken
Kerken vergaan tot as en priesters sterven
Terwijl zij Hangbaard roemen en runen kerven
Het volk van de Hoge herwint het eigen hart
Na meer dan duizend jaren bittere smart

Hoog in de wolken
Kijkt een oog naar beneden
Tussen twee raven
Verschijnt een wrange lach
Hoog in de wolken
Ziet Hij neer op zijn kind'ren
Tussen twee wolven
Verschijnt een bittere grijns