Romance Da Bela Rosa

Unha vez houbo unha flor
que só ulía certa xente
no xardín dun gran demente
con máis poder que razón

A rosa leda medrou,
medrou soa e sen axuda,
era forte coma ruda,
contra o frío e o calor

Saíu o sol e corou,
co seu vermello impoñente,
tanto, que ao amo e a outras xentes
molestou o seu primor

No canto de con amor,
ollábana con vaidade,
e ante a fermosa humildade
respostaron con temor

Moitas flores do redor,
de xardíns de alleas terras,
aplaudiron moi contentas
cando o amo as recortou

A planta quedou sen flor
pero aínda resistía,
porque a raíz se nutría
da terra que a enxendrou

A terra considerou
que o seu froito era inocente,
que fora nobre e valente
e dela se preocupou

A auga axiña chegou
e o resto de compañeiras
acudíronlle lixeiras
e calmaron a súa dor

Certo día aquel señor
foi alabar a maceira
e reparou na roseira
que cortara con rancor

Mil rosas con esplendor
recendían maxestuosas
unhas espiñas máis grosas
que as tesouras do señor

Comprendiu o amo entón,
o seu crime despiadado,
caiu ao chan apenado
e pola rosa chorou

Aquela primeira flor
só no recordo latexa
pero se a raíz é rexa
a planta non morre, non