เหมือนจะ

นาน แค่ไหนที่ไม่ได้มองหน้าเธอ
ที่ไม่ได้ยิ้มเหมือนเวลาได้ใกล้เธอ
ที่ไม่ต้องคอยง้อกัน หรือโกรธกัน
นาน จนรูปที่หัวเตียงนั้นเริ่มซีดจาง
คล้าย ๆ เรื่องราวที่มันพ้นผ่าน
ยิ่งนาน เหมือนเราจะยิ่งห่าง

รู้ ว่ามันจบแล้ว ไม่มีสิทธิ์แล้ว
ปล่อยให้เรื่องราวมันผ่านพ้นไป
ปล่อยให้เวลามันรักษาแผลในจิตใจ

เหมือนว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ความจริงแล้วยังไม่ลืมทุกรอยยิ้มของเธอ
ไม่อาจลืมช่วงเวลาที่เคยสุขทุกวันตั้งแต่วันที่เราได้พบเจอ
ก็คล้าย ๆ ว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ว่าสุดฉันก็ยังไม่อยากลบเรื่องราว
ที่เราเคยสัญญาว่าเราจะอยู่ ข้างเคียงกันตลอดไป
จนถึงคำพูดสุดท้ายที่เธอ บอกให้ลืมเรื่องของเรา

นาน แค่ไหนที่ไม่มีคำทักทาย
ที่ไม่มีใครมาคอยวุ่นวาย ที่ไม่ต้องคอยรับใคร หรือคอยส่งใคร
นาน จนกลิ่นน้ำหอมของเธอมันค่อย ๆ จาง
ต้นไม้ทีวางอยู่ริมหน้าต่าง ก็เริ่มเหี่ยวเฉาลง เหมือนทุกอย่าง

ก็รู้ ว่ามันจบแล้ว ไม่มีสิทธิ์แล้ว
ปล่อยให้เรื่องราวมันผ่านพ้นไป
ปล่อยให้เวลามันรักษาแผลในจิตใจ

เหมือนว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ความจริงแล้วยังไม่ลืมทุกรอยยิ้มของเธอ
ไม่อาจลืมช่วงเวลาที่เคยสุขทุกวันตั้งแต่วันที่เราได้พบเจอ
ก็คล้าย ๆ ว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ว่าสุดฉันก็ยังไม่อยากลบเรื่องราว
ที่เราเคยสัญญาว่าเราจะอยู่ ข้างเคียงกันตลอดไป
จนถึงคำพูดสุดท้ายที่เธอ ไม่อยากจำแล้ว

เหมือนว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ความจริงแล้วยังไม่ลืมทุกรอยยิ้มของเธอ
ไม่อาจลืมช่วงเวลาที่เคยสุขทุกวันตั้งแต่วันที่เราได้พบเจอ
ก็คล้าย ๆ ว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ว่าสุดฉันก็ยังไม่อยากลบเรื่องราว
ที่เราเคยสัญญาว่าเราจะอยู่ ข้างเคียงกันตลอดไป
จนถึงคำพูดสุดท้ายที่เธอ กลับบอกให้ลืมเรื่องของเรา