Mesle Ghabl

میزنی به سیگارت تند تند پُک
لام تا کام حرف نمیزنی صمٌ بکم
انقد خسته ای دستت به قلم نمیره
تو هر مسیری پا میذاری یه طرفه میشه روت
زمستونات بی بهار شد
شدی به هرچی دورته بی تفاوت
مثِ کرمی که انگیزه تو سینش سوخت
شد عاشق تاریکی ش و تو پیلش موند
میگه پرشه باز هوای خونه کاشکی
از گرمایی که بابا دیگه توو صداش نی
از ابری که تو شبت نبارید و صاف شد
خورشیدی که به تنت نتابید و ماه شد
تو که با خودت تو جنگی یه تِک
میگی هیچی نمیزنه چَنگی به دل
پُره درده تو دلت و نمیجنگی
و اصاً دلیل این سنگینیت و نمیفهمی نه

هنوز زخمات نشدن واست تجربه داشی
باس بکوبی و از نو بسازی
خیلی وقتام تا تهش جنگیدی
ولی هیچوقت نشدش واست هر طور که خواستی
نبودی هیچوقت قانع تا تهش
همونی شدی که ترس داشت حتی خانوادت
میکشی سیگارتو ، کبوده پا چشت
بیداری و ترجیح میدی به خواب راحت
سوختناتم که دیدن همه ، پَ پاشو بجنگ
بگو هر طور شده میبرم من تهش
اضافه کار زیاده مهم نی کی طرفت هست
باغچم گل نمیده حاجی بی علف هرز
دلت پره از کم و کسریات
ولی نگاه کن عوضش چیا بهت داده
بزن سلامتی مرد و مشتی تو غماتم بخند بگو ایرانت باشه

بگو چند دفعه گریه کردی
بگو چی شده این آدم دیگه عین قبل نی
بهم بگو چرا دلخوشی مجانی نیس
مثِ ذوقِ یه بچه رو پله برقی
وقتی جیبت خالیه رفتارا عجیبه همش
آدما دریده ترن فازشون تحقیره فقط
ولی تو یه دفعه میدی تغییر جهت
داور که سوتو بزنه نمیشه نتیجه عوض
نه ، هر روز صبح بیدار باش
تو پوتین فندکتو بیار داش
یه عکس سه در چهار توو دستت هست
سیگارو میکنه سیگار چاق
اولا نه ولی حالا میخوای تنها بشی
اشکاتو جمع بکنی و دریا بشی
ولی همه چی توو یه ثانیه خراب میشه
درست مثِ چیپ یحیی به چین