Kargardan

وقتی که تنهایی کوه غمه بیخ ریشت
همین اول شعر یهو مو به تنت سیخ میشه
دنباله بهونه گیر میدی به زمونه
اینقده بد میشی که کسی باهات نمونه
وقتی که تنفست ضعیفه
جنستم میدونم که نفس بُره ردیفه
وقتی که دور و ور تمسخره شدیده
یه طرف تنفر یه طرف پره دریده
همه آشنان انگاری فقط خودت غریبه
وقتی که نسلمون دیگه عوض شده جدیده
تمرکز کم هیچی جز غم از ظهرش ندیده
وقتی که دنیا پره تقلبه فریبه

تو می مونی و خودت
زل میزنی به رولت
این یه فیلمه و کارگردانش با ماست
باید بمونی رو قولت
تو می مونی و خودت
زل میزنی به گلت
انگار تویه حباب گیر افتادی
انگار نیستن آدمای دورت

دلت گرفته حق داری نه
مثله خودم بد دادی رد
منم شاد نیستم هرجا میرم
شب بیدار و فردا اینم
بار اومدن مردا بی رگ
بدش میاد از شهرداری سگ
گربه رو سنگ میزنن عکسشو هم میکنن واسه هم روی هم بازی تگ
انگار تنها میشن دردا بی معنی هی سیاهیا میان رنگا میرن
مردم رو مغز هم راه میرن سنگین ور میدارن بعد وا میرن
بد پا میدن هر جا میرن زور میگن دروغو تو صد جا دیدم حرفا بی ربط
معلوم نی اصا با کی ام همه مثله خودم دسمالین

تو می مونی و خودت
زل میزنی به رولت
این یه فیلمه و کارگردان اون بالاس
باید بمونی رو قولت
تو می مونی و خودت
زل میزنی به گلت
انگار تویه حباب گیر افتادی
انگار نیستن آدمای دورت

تو میدونی
من امتحان نمیکنم هی شانسمو
پس یکمی بشناس منو
بعد از این
منو انکار نکن پس حرکت بعدو تکرار نکن نه

تو می مونی و خودت
زل میزنی به رولت
این یه فیلمه و کارگردانش با ماست
باید بمونی رو قولت
تو می مونی و خودت
زل میزنی به گلت
انگار تویه حباب گیر افتادی
انگار نیستن آدمای دورت