Ta Vradia Mas Stin Alana

Και δεν υπάρχει κάτι που να λέει πως
Όλα είναι τροχός και κάρμα
Όμως υπάρχει κάτι που να λέει πως
Δεν έχουμε μέλλον και πλάνα
Και δεν υπάρχει κάτι που να λέει πως
Όλα είναι τροχός και κάρμα
Όμως υπάρχει κάτι που να λέει πως
Δεν έχουμε μέλλον και πλάνα
Αυτή η κόλαση συνέχεια επεκτείνεται
Οι γύρω δεν καταλαβαίνουνε τι γίνεται
Και δεν υπάρχουνε Θεοί, τι να με κρίνετε
Η καρδιά μου πέφτει και το σώμα μου αφήνεται
Αν έχεις νιώσει τι θα πει
Ν' αρχίζεις κάτι σπιθαμή προς σπιθαμή
Και να το βλέπεις να καίγεται μια αυγή
Αυτό είναι ο έρωτας κι αυτή είν' η ζωή
Κι ήτανε τότε το ποτήρι γλυκό
Σαν τη μέρα που σε κοίταξα και σου 'πα "σ' αγαπώ"
Τώρα συνήθισα να πίνω άσπρο πάτο πικρό
Σαν τη μέρα που κατάλαβα πως δεν είσαι εδώ
Περνάνε τα χρόνια κι εμείς μαθαίνουμε
Μια ανηφόρα με καρφιά μάθαμε ν' ανεβαίνουμε
Ζωή περπάτα με και άμα πέσω, κράτα με
Σίγουρα δεν είμαι το παιδί που ήμουν κάποτε
Το άγχος και το κρύο τρυπάει
Μια ψυχή που από τα χρόνια έχει αρχίσει να χαλάει
Τελευταία ο εαυτός μου συνεχεία παραπατάει
Κι έρχεται μια σκιά απ' τον ουρανό και με κρατάει
Και δεν υπάρχει κάτι που να λέει πως
Όλα είναι τροχός και κάρμα
Όμως υπάρχει κάτι που να λέει πως
Δεν έχουμε μέλλον και πλάνα
Και δεν υπάρχει κάτι που να λέει πως
Όλα είναι τροχός και κάρμα
Όμως υπάρχει κάτι που να λέει πως
Δεν έχουμε μέλλον και πλάνα
Και δεν υπάρχει κάτι που να λέει πως
Δεν έχει πισωγύρισμα πουτάνα
Όμως υπάρχει κάτι που να λέει πως
Μου σκάνε τα βράδια μας στην αλάνα
Ακόμα θυμάμαι το βλέμμα σου μάνα
Όταν σ' έπαιρναν απ' το σχολείο γιατί τα 'κανα πουτάνα
Όταν σκάγαμε δόξα με καπνογόνα και ντουμάνια
Τα μυαλά μου στα κάγκελα μ' αυτά μ' έκαναν άντρα
Κάτι σαν την πρώτη μου γκόμενα
Κάτι σαν αυτά τα χρόνια τ' όμορφα
Παιδί ξεχωριστό με αλλόκοτα όνειρα
Ξυπνάγαμε πρωί-πρωί μα ζούσα για το απόγευμα
Πιτσιρικάς γυρνούσα μες στο χαμό
Μα πότε θα 'ρθει η μέρα που θα πάω δεκαοκτώ
Τώρα θέλω πίσω τη μέρα που ήμουν δεκαοκτώ
Το πρώτο το κατάφερα, το δεύτερο χλωμό
Ακόμα θυμάμαι νύχτες με παπιά
Βόλτα κέντρο πάμε θέα μες στα χαράματα
Παίζανε χάπια και σκόνες, γινόμασταν μουνιά
Μεγαλώσαμ' όμως και τα βλέπω διαφορετικά
Ποια παιδιά; τα παιδιά από τα πάρκα
Στ' αρχίδια μας αν ήτανε το μπλουζάκι μας μάρκα
Δώσαμε στη μουσική οστά και σάρκα
Τα μάθαμε αλλιώς όταν κοιτάγαμε στα μάτια
Και δεν υπάρχει κάτι που να λέει πως
Ζούμε κι αναπνέουμε γι' αυτό
Δεν το κατάλαβες ποτέ σου αλλά φτάνει
Που το κατάλαβα 'γώ, τώρα κρίνε με απ' αυτό
Μάρτης του '14, Le Chemical B
Το '15 μια ομάδα, μια ιδέα, μια φωνή
'16 και '17 τα φίδια φάγανε πολύ
Το '18 τα κόβουμε απ' τη ρίζα και σιωπή
Και τώρα έλα να μου πεις εσύ
Ότι θα νιώσουμε την αρετή μαζί
Πως θα πετάμε στ' αστέρια και όπου βγει
Δε θα 'ναι όμως τ' όνειρο που αρχίζει το πρωί
Ψυχή μου κράτα με λίγο ακόμα
Πριν σπάσεις και χαθείς από το σώμα
Πέντε λεπτά ακόμα, δώσε μ' αυτό το χρώμα
Που τόνιζε τότε κάθε παιδική μου εικόνα