LANA 2

Κάθε κομμάτι για μας - ξέρω
Κάθε μου βράδυ με ραπς - θέλω
Να 'μαστε όλοι καλά
Να γράφουμε χαρούμενα ως το τέλος...
Ξέρω πως δε γίνεται, ξέρω εδώ θα μείνετε
Δυστυχώς κατάλαβα ο κόσμος υποκρίνεται
Μέσα μου με κλείνετε εσείς όμως δεν είπα ναι
Τώρα μ' έχω βρει, αυτοί ακόμα δε με βρήκανε
Πάντα η απόσταση πονάει...
Βλέπω όμως το Μάρκο να γελάει...
Ξέρω πως να μείνουμε κοντά δεν ήταν εφικτό
Ελπίζω το χαμόγελο να μην ήτανε ψεύτικο
Λένε "τα λόγια κάνε πράξη"
Η φράση που ακούω από μικρός και μ' έχει βλάψει
Νομίζω δε φοβάμαι το σκοτάδι
Φοβάμαι απλά την τύφλωση όταν το φως ανάψει
Μείναμε δεκάξι, τότε μεσ' την τάξη
Νομίζαμε πως ο αποχωρισμός δε θα πειράξει
Λίγα έχουν αλλάξει από τότε
Όμως πότε επιτέλους θα μου πεις πως είσαι σίγουρα εντάξει;
Πρώτος μήνας του χρόνου κ' ακόμα δυσαρεστημένος με τον εαυτό μου
Δε βρήκα τη λύση στο να 'μαι χαρούμενος
Άσε τι φαίνεται στο πρόσωπο μου
Περνάν πολλά από το μυαλό μου
Περνώ πολλά μεσ' το μυαλό μου
Γυρνοβολάμε κέντρο ενώ γυρνα κι αυτό
Ανακατεύω άγχη κ' ενοχές μεσ' το ποτό μου
Δωσ' μου άλλα 5 λεπτά, μια τελευταία ματιά
Όλα είναι τόσο μικρά
Κοιτώντας από ψηλά
Πόσα είναι σημαντικά;
Ζήσε τη κάθε χρονιά, ξεχωριστά,
δε θα τη ζήσεις ξανά
Κ' όλα θα σβήσουν μια μέρα
Το τι θες να μείνει να κρίνεις με μάτια κλειστά
Κι εγώ τι κατάλαβα; δες που μεγάλωσα,
Μάζευα δάκρυα τα 'κρυβα μέσα μου και πάλι τα 'κανα θάλασσα
Κι ας έχει περάσει καιρός...
Ακόμα το δάκρυ αλμυρό,
Για ποίο πούστη λόγο αισθάνομαι πίκρα;
Νιώθω λες κ' έχω το χέρι του Μίδα
Κι αγκάλιασα την ελπίδα... λέει

Παραπατώ μα βλέπω
Κι ενώ ξεχνώ μαθαίνω
Αναζητώ το τέλος
Κι ας αψηφώ το μέλλον
Έχω ένα μίσος βέλος
Και μια θλίψη ασπίδα
Στο τέλος θα πάρω τη νίκη
Με άδεια φαρέτρα σπασμένη λεπίδα

Άκου τις πενιές
Χορταίνοντας ματιές
Κλειδωμένα σώματα
Ζεστές καρδιές
Δύο γεμάτες και μια κοφτή κουταλιά καφέ
Οκτάωρα με νεύρα και μια Κυριακή τσαμπέ
Ντόπα-ρισμενοι με, νικοτίνη και Καφέ, πλούσια γεύματα κρεάτων με των ντεπέ
Γάμα τα, το μυαλό ανθίζει Μαραζώνει στα εφηβικά γεράματα, αμ δε
Κάτι ήξεραν οι ΑΚΡΕΣ για το Γράμματα, ε ναι!
Λυγίζω μα δε σπάω
Ταλάντωση χορδής από ρεμπέτικο
Έχω βαρύ νταλκά
Και κουρασμένη ψυχή
Με ξήγα στο λόγο έντιμος
Είμαι έτοιμος να βουτήξω μούρη στον ωκεανό
Όλοι έτοιμοι να ρισκάρουνε Κουμαντάρω το πηδάλιο να φέρω διαγώνια
Να έχω φεγγάρι πλώρη
Στη πρύμη το άστρο και...
Ήθελα να μιλήσω ανοιχτά
Μα τα λόγια ήταν πολλά και τα προβλήματα πνιχτά
Μα το κάθε πρόβλημα είσαι εσύ
Κάθε γραμμή που κάνω λάθος κι όλο λέω "Φτου κι απ' την αρχή"
Ημουν τόσο ανοιχτός δε κατάλαβες πως ανοίχτηκα
Τα πιο σοβαρά μας λόγια περνάνε στα ασυζήτητα
Στο δωμάτιο κεριά μα εμείς φτιάχνουμε ατμόσφαιρα
Τόσο μεγάλο εγώ γι' αυτό χρειάζεσαι δυο πρόσωπα
Και μόνη σκοτώνεις τα θέλω σου
Μόνος και μόνη ο πόνος λυτρώνει,
Δε ξέρω τι θέλεις, τι θέλω σε θέλω
Μα αξίζει να ζεις για ότι σε πεισμώνει
Το άγχος-αγχόνη, μα τα άκρα στο σχοινί είναι δύο
Πες μου τι σε θυμώνει;
Ό,τι αρχίζει τελειώνει
Μιλάς σα να θέλεις να φύγεις... Μα χρωστάς ένα καφέ και μια συγνώμη

Παραπατώ μα βλέπω
Κι ενώ ξεχνώ μαθαίνω
Αναζητώ το τέλος
Κι ας αψηφώ το μέλλον
Έχω ένα μίσος βέλος
Και μια θλίψη ασπίδα
Στο τέλος θα πάρω τη νίκη
Με άδεια φαρέτρα σπασμένη λεπίδα