Vrachos

Ναι, δεν μας νιώσανε ποτέ τους
Δεν μας ανατρίχιασε ούτε ένα κουπλέ τους (πες τους)
Ε Γιάννο, ασ' το, ασ' το
Με δύο λόγια του αδερφού τους δεν βάρεσαν αϋπνίες
Κι όταν τους ακούν τ' αλάνια δεν βαράν ταχυπαλμίες
Κάποια πράγματα μουνιά δεν τα μετράω σε λεφτά
Αυτό μου το μάθε μια 'ξήγα ένα χειμώνα μες στο κρύο
Μάθαμε να αγαπάμε σαν αδέσποτα σκυλιά
Γιατί πονέσαμε εμείς, ήπιαμε και φάγαμε στα δύο
Ποτέ δεν με ένοιαξε το πόσοι ακούνε μα το ποιοι
Γι' αυτό να νιώθεις περήφανος, ρε κωλόπαιδο
Κι όταν αύριο σε ρωτάνε να τους λες "Ήμουν εκεί"
Σκάγαμε στα κωλομάγαζα και τα κάναμ' οικόπεδο (pow-pow)
Να γράφεις αδερφέ μου, μην ξεφύγει το μυαλό σου (ναι)
Αυτό μου 'χες πει, κράτα από μένα για φυλαχτό σου
Αυτό μου 'χες πει, τώρα πες μου πως να κάνω πίσω
Εμείς νιώθουμε, κι εγώ θα βγω για μας να τους μιλήσω
Ό,τι άξιζε ποτέ μου δεν το άφησα να φύγει
Να 'ναι εδώ να μου γελάει, να ξεγελάμε την λύπη
Ό,τι αξίζει το φαντάζομαι σ' ένα όμορφο σπίτι
Ιούλιο του '35 να αφηγείται το ταξίδι μας
Είναι μεσάνυχτα κι η θάλασσα έχει πάρει φωτιά
Γιατί ό,τι κουβαλάει η ψυχή γίνεται μία γροθιά
Αυτή ειν' η τέχνη γαμημένοι, που μιλάει στα παιδιά
Γιατί είναι βράχος, δεν κουνιέται, δεν αλλάζει, δεν τους μοιάζει
Δεν ξέρω τι θα μείνει πίσω, ούτε ποιος θα το δει
Δεν έχω τίποτα να χάσω που 'ναι για να σωθεί
Και αν ήμουν άλλος, όσοι άξιζαν δεν θα ήταν εκεί
Γιατί είμαι άλλος, δεν πουλιέμαι, δεν κουνιέμαι, είμαι βράχος
Γαμώ των μπάτσων την υπόσχεση
Ότι τα πράματα θα αλλάξουνε για μας
Κι ό,τι πιστέψαμε μοιάζει χαμένη υπόθεση
Και πως να κλείσουνε αυτήν την πληγή
Και πως θα σβήσουν την φωτιά μας που ζεσταίνει την Γη, ναι
Ρουφιάνοι κρατητήρια, αδέρφια δικαστήρια
Και ψέματα μεθάνε τα hip hop ακροατήρια
Εδώ οι φωτιές δεν σβήνονται, κρίνοντες κρίνονται
Δεν είμαι σαν κι αυτούς κι εκείνοι σαν κι εμέ' δεν γίνονται
Ξέχνα το, δεν παίζει να 'χεις πιάσει αυτά που πρόσφερα
Δεν παίζουν άλλοι αετοί μες στην ατμόσφαιρα
Πως όλοι πέφτουν το 'χω μάθει μες στο κρύο
Την νύχτα που στο Τόκυο έπεφτε το θηρίο (eh)
Κι όποιος κρατάει της ζωής τα κλειδιά
Να τρέξει τώρα στις πλατείες που 'ναι τίγκα παιδιά
Και να τους πει πως θα πετάξουν δίχως να 'χουν φτερά
Και να τους πει αυτό που ισχύει κι όχι αυτό που πουλά
Γιατί όλοι οι κολλητοί μου έχουν τις αναστολές τους;
Κι αυτοί φτιάχνουν παιδιά που θα πεθάνουν στις στολές τους
Σκορπώντας την αλήθεια που γράφεται στις αυλές τους
Στέλνοντας τους ανθρώπους στις κιμαδομηχανές τους
Είναι μεσάνυχτα κι η θάλασσα έχει πάρει φωτιά
Γιατί ό,τι κουβαλάει η ψυχή γίνεται μία γροθιά
Αυτή ειν' η τέχνη γαμημένοι, που μιλάει στα παιδιά
Γιατί είναι βράχος, δεν κουνιέται, δεν αλλάζει, δεν τους μοιάζει
Δεν ξέρω τι θα μείνει πίσω, ούτε ποιος θα το δει
Δεν έχω τίποτα να χάσω που 'ναι για να σωθεί
Και αν ήμουν άλλος, όσοι άξιζαν δεν θα ήταν εκεί
Γιατί είμαι άλλος, δεν πουλιέμαι, δεν κουνιέμαι, είμαι βράχος
Παίρνω θέση στην μάχη των μηχανών
Με το (pow-pow) πλήρωμα των Λογοτιμητών
Έχω μαύρη σημαία, κατάστρωμα πειρατών
Είναι πόλεμος, τρέμουν οι πλάκες των Αθηνών (ah)
Μέσα στην νύχτα γεννήθηκαν τρελαμένοι
Φρικαρισμένοι, κάπου στο πλήθος χωρισμένοι
Είναι θάλασσα και πάνω σαλπάρουμε καυλωμένοι
Θα δουν τι σκατά συμβαίνει όταν σκάμε ενωμένοι
Και στ' αμπάρωμα (eh) κρύβουμε τα εκρηκτικά
Αυτό είναι ψάρωμα (πάμε), ρίμες για μεγάλα παιδιά
Αυτό είναι σκάλωμα (eh), δώσε μου να βάλω φωτιά
Στείλε σπίτι τούς μπάτσους και περιπολικά
Κοιτώ τα αστέρια μα δεν κάνω σταριλίκια
Γαμώ την φάκα, δώσε το τυρί στα ποντίκια
Άμα ανοίξουμε στόματα τότε θα κλείσουν σπίτια
Θα τρέμανε τα πόδια σας σ' αυτά τα live, αρχίδια
Η μουσική μας δεν είναι για τους πολλούς
Περήφανος για κάθε beat, κάθε στίχο που ακούς
Έχουμε θέση στην σκηνή, άσε τους περαστικούς
Έχουμ' άλλη στάση, άλλη κουλτούρα απ' όλους αυτούς
Είναι μεσάνυχτα κι η θάλασσα έχει πάρει φωτιά
Γιατί ό,τι κουβαλάει η ψυχή γίνεται μία γροθιά
Αυτή ειν' η τέχνη γαμημένοι, που μιλάει στα παιδιά
Γιατί είναι βράχος, δεν κουνιέται, δεν αλλάζει, δεν τους μοιάζει
Δεν ξέρω τι θα μείνει πίσω, ούτε ποιος θα το δει
Δεν έχω τίποτα να χάσω που 'ναι για να σωθεί
Και αν ήμουν άλλος, όσοι άξιζαν δεν θα ήταν εκεί
Γιατί είμαι άλλος, δεν πουλιέμαι, δεν κουνιέμαι, είμαι βράχος