Den Katalaveno

Το μυαλό μου, θολωμένο
τι συμβαίνει πες μου δεν καταλαβαίνω
το δωμάτιο είναι κλειδωμένο
που σημαίνει ούτε μπαίνεις ούτε βγαίνω.

Αντί να πάψω να καπνίζω έχω πάψει να ελπίζω
βάλε μου το beat να τους μιλήσω
το ξέρω πως η μάνα μου φοβάται μη τυχόν ξανά κυλήσω
μα όταν φεύγω από κάπου δεν ξανά γυρνάω πίσω.
Δεν ζω στο ψέμα, δεν ζω μόνο για μένα
και δεν ζωντανεύει η πένα μου αν δεν φτάσω στον πυθμένα
βυθισμένα τα μυαλά μου μεσ' του κόσμου τα παράλογα
ψάχνω να εξηγήσω όλα αυτά που δεν κατάλαβα.
Αγκάλιασα το τίποτα και το 'κανα πνοή
μια μοιάζει καταφύγιο την άλλη φυλακή
όταν όλα μοιάζουν μάταια και εσύ ψάχνεις γιατί
κλειδώσου στο δωμάτιο με στυλό και χαρτί.
Είμαι στη μουσική ταγμένος, στους φίλους μου δοσμένος
με το χθες συμβιβασμένος, για το μέλλον αγχωμένος,
πέτυχα ένα στόχο μου μα αλήθεια δεν καυχιέμαι
γιατί έχω άλλους δέκα και από αύριο θα γαμιέμαι.
Πόσο σιχάθηκα τα λόγια τα μεγάλα,
δεν μου φτάνει ένα κουπλέ θέλω να ηχογραφήσω κι άλλα,
μεγάλωσα με μπάλα – γυμνός κάτω απ'τη ντάλα,
να λείπω από την τάξη να με ψάχνει η δασκάλα.

Το μυαλό μου, θολωμένο
τι συμβαίνει πες μου δεν καταλαβαίνω
το δωμάτιο, κλειδωμένο
που σημαίνει ούτε μπαίνεις ούτε βγαίνω.
Το μυαλό μου, θολωμένο
τι συμβαίνει πες μου δεν καταλαβαίνω
το δωμάτιο είναι κλειδωμένο
που σημαίνει ούτε μπαίνεις ούτε βγαίνω.

φωτιά για να το ανάψω, το mic για να τα πω,
να χώνω το κουπλέ μου ώσπου να το σιχαθώ,
να μη με ενοχλεί κανένας αφού εγώ δεν ενοχλώ
και να ζήσω τη ζωή μου κάνοντας ότι αγαπώ,
να κάθεσαι να σκέφτεσαι τι λέει ο κάθε στίχος
όχι να με αποθεώνεις γιατί γούσταρες το amigos,
να μπαίνω μεσ'το booth, μόνο αν λέω αλήθεια,
να δω στα δάχτυλα του Αντετοκούνμπο δαχτυλίδια,
να 'μαι εδώ όταν με θέλω να 'μαι εκεί όταν με θες,
να φοβάμαι να πεθάνω γιατί ζω καλές στιγμές,
να βοηθήσω στην δουλειά μου επουλώνοντας πληγές,
να μην δέχομαι να ακούω εντολές.
Θέλω να βγάλω αυτό που αισθάνομαι
βλέπω πως θέλω να φύγω και χάνομαι
βλέπω πως θέλω να μείνω και κάθομαι
βλέπω αντίφαση σπάζομαι,
κόιτα τα μάτια μου στάζουνε, τα λόγια μου δεν σε προστάζουνε,
είμαι η απόδειξη φίλε πως άμα το θέλουν οι άνθρωποι αλλάζουνε.
Μια νύχτα μου φτάνει για να καταλάβω τι έχω ανάγκη στα δύσκολα,
αλήθεια δεν ξέρω τι θα'χα απογίνει τον πόνο αν δεν έκανα δύστιχα,
συγνώμη μαλάκες δεν πείστηκα, κουπλέ ακαταλαβίστηκα,
με το χιπ χοπ το αληθινό εγώ εθίστηκα!
Όχι με αυτά που βγάζουν, όχι με αυτό το χάλι
όχι με αυτό που σου κοιμίζει το κεφάλι, όχι
δεν πάω με το κύμα, στο δίνω ατόφιο χύμα,
το είχα ανάγκη είχα να γράψω κανά μήνα.

Το μυαλό μου, θολωμένο
τι συμβαίνει πες μου δεν καταλαβαίνω
το δωμάτιο, κλειδωμένο
που σημαίνει ούτε μπαίνεις ούτε βγαίνω.
Το μυαλό μου, θολωμένο
τι συμβαίνει πες μου δεν καταλαβαίνω
το δωμάτιο είναι κλειδωμένο
που σημαίνει ούτε μπαίνεις ούτε βγαίνω.