Ge zwiegt

Ik probeer u te vergeten, maar ik weet nog perfect waar dat je stond.
Ik zocht naar uw lippen, maar gij hield uw mond.
Ik had de bui niet zien hangen.
Ik was er niet echt op gekleed. Ik bleef zitten - ik weet niet hoelang -
en 'k heb uw woorden uitgezweet.
We gingen andere wegen. Nat van de regen.
Ik kan het nog moeilijk geloven.
Heb ik er iets opgedaan, dat het vuur zo rap kon doven?
Of is 't nooit echt aangegaan?
Ik kan er niet tegen, die vragen waarom.
't Is vissen naar redenen, hoe dat het komt.
Ge zwijgt omdat je de dingen niet kunt benoemen of uit verdriet.
De woorden zijn met veel te veel, ge krijgt ze door uw keel niet.
Ge zwijgt omdat je de dingen niet kunt benoemen of uit verdriet.
Ge zoekt hoe dat je het zeer verzacht, maar oplossingen zijn er simpel niet.
In 't begin sprong je nog binnen, een beetje gelijk een goede maat.
Tot mijn spijt heb ik ondervonden dat zelfs dat ook overgaat.
En de tijd is een genezer, maar ons trok hij uit mekaar.
Gasten gelijk Jezus zijn verrezen, maar ik speel dat niet klaar.
Ik kan er niet tegen, die vragen waarom.
't Is vissen naar redenen hoe dat het komt.
Ge zwijgt omdat je de dingen niet kunt benoemen of uit verdriet.
De woorden zijn met veel te veel, ge krijgt ze door uw keel niet.
Ge zwijgt omdat je de dingen niet kunt benoemen of uit verdriet.
Ge zoekt hoe dat je het zeer verzacht, maar oplossingen zijn er simpel niet.
En als het voorkomt dat ik genees, dat ik iemand anders heb.
Dat ik in uw brieven niet langer meer lees wat je nooit geschreven hebt
Gaan we dan iets gaan eten? Zeggen dat we 't verstaan?
En samen vergeten. Ons laten gaan.
Ge zwijgt omdat je de dingen niet kunt benoemen of uit verdriet.
De woorden zijn met veel te veel, ge krijgt ze door uw keel niet.
Ge zwijgt omdat je de dingen niet kunt benoemen of uit verdriet.
Ge zoekt hoe dat je het zeer verzacht, maar oplossingen zijn zo simpel niet.