Taziyane

تازیانه
شلاق
چک
شوک
به هوش اومد به هوش اومد

تازیانه های بادِ وحشی به درختای دشتِ دلم شده رفتنِ تو
هی میریزه هُری پایین تا میبینه جایِ خالیتو
یادت نره روزا اولتو یادت نره احمق گوه اسطوره بودم برا تو
کس خوبه بودی واسه جمع اما من میدونی همه نبودم
پُزخوب میدادی با اسمِ من اما بهت فشار اومد چون کنه نبودم

تا وقتی عینِ تو لاشی باشن هه آره پُر زنِ پهلو من
تا وقتی شعورت انقده کمه ، خب منم حسّم کمه معمولا
هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید

هی میگیره قلبمو شده ، همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد ، از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید

لمس موژه های یار به رویِ گونه
عجب تازیانه ی جذابی که محرومم ازش

سهم پسران جهنم تنها دختران رانده شده
از بهشت بودند و من از سهمِ خودم قهر و شدم هرزه

خاطره که هنو هَه عاطفه و سپیده و رویا پیچیدن
تو هم داری تنها آب میشی نه
شکستی حالت بده
بیا میکنم دلتو باندپیچی من
فکر میکنی نمیفهممت چون یه کمی حرفام پیچیده ان
ولی همه خوب میشن تا روم پام میشینن هه

این زمین حالش بده شلاقو من میخورم
آخه خوب بلدن راه مخفیا رو اون وحشیایی که اهلی شدن
آره تو که ادعات میشد اینی دیگه ببین من چی شدم

این زمستون سوزش بده پس بریم پِی برفی شدن
سفید عینِ کفِ بهشت اما هنوز بغض توو گلو منه چه زشت
آخه این روانی توو قصر هم باشه غربت تازیانه رو میزنه بهش
لش مث مرحوم توپاک هه بیرونم یخ تووم کولاک
من شدم یه آدم آهنی منزوی مظلوم توو لاک

هی میگیره قلبمو شده همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید

هی میگیره قلبمو شده همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید

من از سهمِ خودم قهر و شدم هرزه
ولی دیدم دوصد هرزه روند راه بهشت و صد فرشته که شدن رانده شده
در این برزخ همیشه عقد تنهایی و عشق خوانده شده

طبیعت سرِ لج ورداشته با من
نمیاد هیشکی حتی حرفاش به کارم
اصاً هم نمیخوام به عقب برم
از خونمون میاد فقط درداش به یادم
من پُر یه حسِ انتقامم پُرِ از فحش و گلایه ام

پُر گیر و گره اِه پُر حرف و کنایه ام
دلم حالش بده آتیش میفته به جونم شبا
دیشب از تنهایی انقد دود گرفتم تا جونم دراد
تو هم داری الکی مصرف میشی
نمیخنده عمیق میدونم لبات
ولی من هنوز پای حرفمم و میبینی که دارم میخونم برات

میزنه تازیانه پشتِ شلاق و شلاق پشتِ زخم
این زمینِ وحشی به من میزنه بدم میزنه
میزنه که وحشی بشم
میزنه جوری که انگار وقتشه بخشیده شم
همه خوبا زجر میکشن

هی میگیره قلبمو شده همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه

هی میگیره قلبمو شده همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات میشد از همه ناکس تری
واسه هر کی پَر پَر زدیم پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونهه خوابش پرید

چه کَشتی ها که غرق نشدند از زیرهای خود سوراخ کرده
و چه جنگل ها که بیابان نشد از ریز تنه های خود تبر ساخته
و چه تازیانه ها که نخوردیم از زبان های خود عزیز کرده