İçimde Kalanlar

Yazıyorum be anne...
O kadar yavaş ölüyorum ki yaşadığımı sanıyorum
Ölüm gibi gelen her vakit, her an ve her dakika
İnan kim olduğumu bulmak için uğraşıyorum

Söylüyorum be anne, çıkmasada hiç sesim
Bağırıyorum her yere, çevreme ve herkese
En çokta kendime, duymuyor kulaklarım
Gelmesinden tedirginim belkide yarınların

Sıkıldım kendimden ama insanlarda sarmıyor
Denizim olmuş yalnızlığım sessizliğiyle boğuyor
Sesim bir çığlık gibi, hiç kimse duymuyor
Kafamdaki şeytanlarımsa inan hiç susmuyor

Meleklerim konuşmuyor, önemli değil aslında
Ben bi söz verdim içimdeki o bütün şeytanlara
Önce bu şarkıyı yapacağım karar verdim sonrada
Bu yapmacık sistemde yapılmamış ne kaldıysa

Kızmıyorum aslında...
Tüm kızgınlığım kendime oluyor, hep bu zamanlarda
Hatalarım, kararlarım, kayıp giden fırsatlarım
Tutamadığım sözlerim, boşa mı geçmiş yıllarım?

Hayat böyleymiş, 18'imde anladım
Kan kusuyorum belki ama yutkundum ve ayaktayım
Vücudumda çürükler, suratımda gülümseme
İnsanlar anlam veremiyor yüzümdeki tebessüme

Hangisiydi zor olan, gitmek mi kalmak mı?
Karanlığa sövmek mi, yoksa bi mum yakmak mı?
Büyüdüğümü görüyorum ve bölünüyor tüm uykularım
Bir ışık tutsan bana belki çocukluğumu hatırlarım...



Credits
Writer(s): Mert Sertçelik
Lyrics powered by www.musixmatch.com

Link