Dayımın Beyaz Kartalı

Ses, yo
Çığlıklarla uyanırsın, kabusla eş zamanlısın
Bir hiç olduğunu unutamayan yek zavallısın
Eski televizyonlar gibisin, renksiz ve tek kanallısın
Kararsızlığında pek kararlısın

Fakat vakit doldu, düğün ve cenazelere davetlisin
Büyüdün demektir bu, iki kat lanetlisin
Gördüklerine rağmen nasıl hep metanetlisin?
Kırık teybinde gizli bu garip mabed bizim

Fırlatılan anayasalar, yazarkasa
Yaşar mıydı Ahmet Kaya eline saz almasa?
Yine boynumuz bükük büyür müydük
Şu malum yarı final maçını o gün Brezilya kazanmasa? (hocam bi' golle be)

Neden hep telaşlanmalı?
Hocan ne oturmanı ister, ne yaslanmanı
Ve anlarsın, varolan her hayat dolu, çocuk bi' gün ögrenmeli ve yaşlanmalı
Mesela dayımın beyaz Kartal'ı

Beni kendimden bile koruyamıyorsun neden?
Sor kendine
Yakalar beni derdimden yine, hapseder yine kendine
Çocukluğumun benle derdi ne?

Ne zaman yastığa başımı koysam uyutmayan şey ne derim
Ve anlamsızlığın anlamında bir hiçliğe meylederim
Zamanın sevdiğim herşeyi nasıl acımasızca
Yok ettigini kirli dikiz aynasından seyrederim

Çalınan bisikletim, kaybolan bilyelerim
Her gün bi' mücadele, bin yenilir bir yenerim
Geriye dönsem bi'şeyleri daha az irdelerim
Temiz kalamıyoruz bari mutlu kirlenelim

Büyümek içine hapsolduğum nezaret mi?
Hatırlamak da, unutmak da ne zahmetli
Verdiğini alır tanrı kabalık mı, nezaket mi?
Bi' Demet Tiyatro'daki şişman abi vefat etti

Yarına ne yazsam kalır?
Ne gözyaşı, ne kahkaha, ne kışlar, ne yazlar kalır?
Annemin simsiyah saçlarından geriye yalnız beyazlar kalır
Ve zihnimin bi' yerlerinde hep dayımın beyaz Kartal'ı

Beni, kendimden bile koruyamıyorsun neden?
Sor kendine
Yakalar beni derdimden yine, hapseder yine kendine
Çocukluğumun benle derdi ne?

(Dayımın beyaz Kartal'ı)
(Dayımın beyaz Kartal'ı)
(Dayımın beyaz Kartal'ı)
(Dayımın beyaz Kartal'ı)