Sessizlik Senfonisi

İçimde yankılanıyor sessizlik senfonisi
Atasoy bilmiyor pes etmeyi, yenilmeyi
Bedeni titrerken, derine sürüyor kalemi
İnce bir ip üzerinde sağlayamıyor dengeyi

Sallanıp duruyor, sağa sola dağılıyor
Yağmur yağıyor, yaprakları dökülüyor
Bilmediği satırlar ellerinden kayıyor
Nedense içinde ki bu acı hiç sönmüyor

Ruhum bir orkestra, çal hadi beni benden
Sus ve dinle olsun tüm ilhamım senden
Ses etmem, yine de vazgeçerim ben serden
"Notalarım vurur kıyına" den den

Hey sen gönülçelen, kalbime kelepçelen
Doğru düzgün yürüyemem, kalemimdir çepellenen
Denedim olmadı, artık farkım kalmadı
Elleri ceplerine tutsak bir serseriden

Bazen ben bile tanımlayamıyorum kendimi
Uykusuz gözlerimle aralıyorum perdemi
Her günün ortasında arıyorum benliğimi
Aynı sokaklarda gezip yitirdim dengemi

İnsanlardan kaçıp yaktım gönül evimi
Onlar gibi olmaktansa yansın bedenim
En siyah manzaralardan bir oda isterim
Beyaz hatırlatır maziyi, dolar gözlerim

Her ne yapsan da kaçamazsın karanlıktan
İnsanları tanıyamazsın, aydınlığı göremez onlar
Her ne yapsan da varamazsın aydınlığa
Karamsar biri olmak istemezdim ben de aslında
Ama durum ortada
Kalem zorla yazdırıyor
Usanmadan, bıkmadan
Her zaman