Með vindinum kemur kvíðinn

Fyrir vestan er veturinn stríður
vokir yfir byggð og tíminn líður.
Með sólvana daga, dapurlegan róm
dreymir ekki alla himnanna blóm.

Vegirnir lokast, veturinn hamast
vörnin er engin, þorpið lamast.
Menn horfa upp í hlíðina, sjá ekki neitt
himinn og jörð renna saman í eitt.

Dag eftir dag snjónum kyngdi niður
dúnmjúk mjöll, þessi hvíti friður.
Í rökkrinu þorpið sýndist svo smátt
svo fór hann að hvessa úr annarri átt.

Og með vindinum kemur kvíðinn
úti er kolsvört hríðin.
Og fjallið það öskrar svo fellur öll hlíðin
og húsin þau hverfa í kófið.

Eitt andartak stóð tíminn kyrr
æddi síðan inn um glugga og dyr.
Hreif burt vonir, reif upp rætur
einhvers staðar engill grætur.

Hvers vegna hér - menn spá og spyrja
spurningar flæða hvar á að byrja.
Fólkið á þig kallar Kristur
kvölin nístir bræður og systur.

Tárin eru leið til að lækna undir
lífið er aðeins þessar stundir.
Gangverk lífsins þau látlaust tifa
og við lærum með sorginni að lifa.

Og með vindinum kemur kvíðinn
úti er kolsvört hríðin.
Og fjallið það öskrar svo fellur öll hlíðin
og húsin þau hverfa í kófið.

Og með vindinum kemur kvíðinn
úti er kolsvört hríðin.
Og fjallið það öskrar svo fellur öll hlíðin
og húsin þau hverfa í kófið

Og fjallið það öskrar svo fellur öll hlíðin
og húsin þau hverfa í kófið.