Shahre Khodaa

(هیپهاپولوژیست)
(یا)
(کا، کا، کاگــــان)

جوون و خام، کف کوچه های محل
کلّه شق، منفورِ خونه های بغل (یا یا)
مدرسه بود، دست خایه مالا
ولی تو کوچه قورتت میدادیم تو نگاهِ اول
اینجا شهرِ خداست که پرِ بی خداست دایی
باهات جوش نمیخوریم، کیک و باس دایی
از ۱۴ دارم میکنم micو پاسکاری
اینجا با رفیقام، تو بگو کیو کار داری؟
کلّه ها مثْ هم عینِ خونه سازمانی
تیفوسی مد بود، میزدم مومو آلمانی
تفریح جمعه، سِگا بود و آتـّـاری
از ماهواره ها میومد بو دلار دایـی
میپیچید صدای شبخیز سرم
گنگِ محل، نگرانن دستگیر نشم
تو مدرسه یه رو نبود تهدید نشم
آخه زیاد حرف میزنم، کم میشنوم

پیکان و چراغ بنزی (یا یا)
زرد و سفید، پلاک ملّی
یادمه هر کی که پراید میخرید (هر کی)
میذاشت کلاس خیـلی

مثِّ الان خوب نبود وضعش بابا (نـه)
تو برو حش و بیار داشی جمعش با ما (برو)
هد بزنیم مثِّ تو ورزشگاها (بیا)
بچه درسخون ولی سرکش دادا
دنیا چرخید، من چرخیدم
بزرگ شدم و بعد فهمیدم
تو شهر خدام نمیخوام بازنده شم (یا یا)
باید بسازم با آهن دلم
دستای خالی، عِرقِ به وطن کم کرد
جلو تعصّب کمر خم کردم
یه رفیق داشتم من از اول
الان، هروئین میزنه بغل جدول
معلمم، شده راننده تاکسی
دلِ رفیقام، آهنِ مادّی
و عده ای معدود آدم حسابی
که اونا هم کمبود دارن حسابی
رو اتانول، گاهاً غمگین
محدودیت، سایه ش سنگین
رفیقام، فرودگاهِ امام
منتظرم تا برگردین

(اینجا شهرِ خداست)