Göçün Şiiridir Yalnızlığımız (Dağ Şiirleri)

Göçün şiiridir yalnızlığımız
Kristal yağmurlar damlıyor
Masallarımızın sararmış yapraklarına
Her yağmur damlası teni yakan ateş
Mevsim katıksız yalnızlık

Hangi kasabanın bitişine terk ettik
Çocuk şarkılarımızın dargın melodilerini
Mavi rüzgarı arıyor şimdi
İçimizdeki kar beyazı düş martısı

Tutkularımızdan köprüler kurduk
Arayışlarımızın derin uçurum ağızlarına
Soluğumuzda belirginleşirdi zaman
Hayallerimizde tutuşurdu mekan
Hangi zaman
Hangi mekan
Saklı tuttuaşklarımızın yürek sancısını

Dalgalar saflığıipeksi tül gözlerimiz
Yürek yağmur yarışı
Islak toprak
Ve halen kirletilmemiş sevinç
Ufkumuzun sınır hatlarında

Göz yelkenlerimizi indiriyoruz
O yeşil deryanın gizemine
Ardımızda bir tek zamanı bırakıyoruz
Zaman ki
Ağır ağır silecekti
Geçmişin ayak izlerini

Dudağımızda
Hala o kentin hüzünlü melodisi
Eski bir harabeyi anlatır
Şimdiki zamanın terk edilen mekanlarına
Hangi sürgünün hüsranı
Hangi kuşatmanın kara lekesi
Ve hangi kentin yalnızlığını sindirdik
Yüreğimizin işgalsiz yerinde

Sazlık dumanları arasında yürüyoruz
Bilinmeyen uzaklığa doğru

Kulağımızda
Yıkıntılardan kalma çocuk ninnileri
Avuçlarımızda
Kar beyaz martı çığlığı
Sahipsiz masalların
Balıkçıl kuşlarıyla göçüyoruz
Dilimizde sızılı bir
Anlatımınanlaşılmayan dilsizliği
Düşlerimizde
Liman çocuklarının mızıka sesleriyle göçüyoruz
Kımıltısızlığımızı duyan var mı?Gören var mı?
Çöldeki kayıp benliğimizi
Ve şimdi
Şair imgelerken
İçimizdeki saklı acıları

Göçün şairidir yalnızlığımız
Kalbin aynasıdır sancılarımız