Gittin - Şiir (Nilüfer Yılmaz)

Gittin
Gelmelerinde gizli gidişlerin varmış aslında
Fark edememişim

Uçsuz buçaksız sandığımız bu yol
Aslında dar bir sokaktan başka
Bir şey değilmiş
Yan yana gelemeden
Elinin sıcaklığı yüreğime işlemeden
Gözlerinin maviliğinde boğulamadan gittin

Ne çabuk yoruldun oysaki
Ben senin avucunun
İçindeki yollarda kayboldum
Kader çizgileri derlerdi
Haklılarmış
Benim kaderim ellerinde çiziliymiş

Sen en çıkmaz yolummuşsun meğer
Ben seni bulmaya çalıştıkça
Kaybetmişim
Umarsız bir hastalık gibi
Yayılırken yüreğime
Seni bir giz gibi susuşlarımda saklamışım
Kelimeler yardım etmediğinde
Sana derdimi anlatmaya
Boğazımdan bir düğüm çıkarmışım
Yağmurlu günlerin ıslaklığını
Sensiz yaşadım

Hani haberin olursa diye gözyaşlarımdan
Sensiz bu kadar aciz olduğumu görme diye
Hep yağmurlarda ağladım
Aslında gözyaşlarımın
Yanağımda yaptığı yolu gör istedim
O yoldan bi gün sen de geç istedim

Kilitler vurdum gel deyişlerime
Paslı kaldım sensizlik sığınağından
Anlatamadım kimselere
Sen gitmeyenimdin
Bana benden çok yakın bildiğim
Oysa sen gittin

Yokluğuna gebe geceler
Her güneş batışında sensizlik doğurdu
Ben sensizlikten eksildim
Yok oldum günden güne
Herkesi sıgdırdın da kalbine
Bir benlik yer açamadın sadece

Sen gittin
Ben yokluğumu varlığına armağan ettim
Giderken bastığın topraklara
Gelişler ektim
Tek mevsim yaşadım ayrılığı
Hep yağmur, hep sonbahar

Sensiz cinnetler biriktirip
Yokluğunun yarattığı kaosla savaştım
Bir gün aralayacağını bilseydim kapımı
Bu savaşın kahramanı ben çıkardım
Ama sen
Ama sen, gittin

Sen önümüze çıkan ilk yol ayrımında
Terk ettin
Sen gidince bu şehirden
Dar geldi bana dünya
Misafir saydım kendimi kendime

Geç oldu artık
Bende kendimde çok duramadım
Gittim