Xeimonas

Άγχος ζόρι ανασφάλειες και παράπονα
Τον τελευταίο καιρό μου πάνε όλα ανάποδα
Δεν με πληγώνουν με όσα λεν το κάνουν μάταια
Τα συναισθήματα μου για εκείνους είναι ανάλογα

Κατεβαίνω τα σκαλιά να δω τι γίνεται
Και η καρδιά μου από εσάς μόνο μολύνεται
Ο εγκέφαλος εύκολα κατευθύνεται
Και η γλώσσα σπάει κόκκαλα χωρίς καν να ευθύνεται

Ψυχή μου βάστα γιατί πάνω σου στηρίζομαι
Δεν σε ξανά πατάει κανείς σου το ορκίζομαι
Για κανέναν τώρα πια δεν βασανίζομαι
Ή είσαι εδώ μαζί μου ή οι δρόμοι μας χωρίζουνε

Λένε και ο δυνατός λυγίζει και αποδείχτηκε
Και όταν της έδειξα τι νιώθω αυτή φοβήθηκε
Ό,τι δεν λύεται κόπτεται ο κόμπος λύθηκε
Τα αισθήματα μας κόπηκαν κανείς δεν τα λυπήθηκε

Ήρθε χειμώνας πάλι με έπιασε κατάθλιψη
Και αγωνιώ πότε θα ξανάρθει η άνοιξη
Όταν γράφω είναι περίεργη η κατάσταση
Σε αυτό που κάνω δεν γνωρίζω την κατάληξη

Ήρθε χειμώνας λένε, λες και είχε φύγει
Εκτός απτή ψυχή μου πάγωσε και η λίμνη
Και αν τα γραπτά μου είναι για τις σκέψεις μου σπίτι
Το mixtape είναι ο κόσμος που μου ανήκει

Μου λεν ποτέ να μην το σταματήσεις τσάκαλε
Μα δεν μπορώ απλά να γράφω ρίμες άσκοπες
Ακόμα και αν δεν πατούσε στο beat θα γάμαγε
Ποιος στα παπούτσια μου για λίγο θα περπάταγε

Δεν θες να μπεις μες το κεφάλι μου
Είμαι για ψυχολόγο μα τα λέω στα κομμάτια μου
Ο κάθε άκυρος πως με κρίνει στην ζάλη μου
Πως ξέρουνε τι έζησα; Δεν κοίταξαν τα μάτια μου

Ο σπόρος δεν φοβάται τίποτα
Βγάζει τα φράκα τίμια μα αυτοί κοιτάν καχύποπτα
Για αυτό που κάνει αυτά που παίρνει είναι ψίχουλα
Χειμώνα-καλοκαίρι χιλιόμετρα για το τίποτα

Λένε πως είναι δίπλα μου μα δεν τους είδα
Το μυαλό μου απ' τις σκέψεις είναι τίγκα
Η πόλη κρύα τα ντουβάρια πιάσαν μούχλα
Καταθέτω την ψυχή μου μες το ψύχος κάθε νύχτα