Ne Dünya Ne Gözlerin

Ne dünya ne gözlerin
Kanatları efkarıma dokunan martılar konuyor omuzlarıma
Sırtımda toprak kokan Afrika'dan çalınmış elbisemle
Ellerim sandığın gibi hoyrat değildir
Burnumda barut kokusu
Kulaklarımda çığlık
Hangi köşesinde kim bilir
Sitemkâr yeryüzünün, gözyaşı Gölcük'leri arasından sessizce
Geliyorum o mağrur evinize
İtiraf ediyorum
Atlarımdan kalan bir avuç sevgiyle geçindiğimi
Uzanıp öpesim geliyor bulutları
Bulutların ötersinde gözlerin
Gölgende serinliyor çöl mahkumları
Oysa göklerdedir benim tarihim
Denizi düşler ya insan suya dokunuşunu kalbin
Bütün tepelerinle sarmışsın beni
Vadilerinle
Boynu bükük
Bir damlanın düşmesini bekliyorum ömrüme
Toprağın mirasıyım
Rüyalarım bu yüzden kuraktır bazen
Bazen
Buram buram çiçek kokulu
Yağmur ölesiye vurgundur bana
Karanlıklar ülkesinden süzülen dantelli bir akşamdır ufuklarıma çöken
Kirpiğim uzaklarda ağlıyor
Her gülüşün bir şeftali çiçeği
Her çiçeğe bakamıyorsa kalbim hep susuzluk değildir taşıdığım
Ayaklarım yanıltmasın
Yeminliyim
Giremem her kapıdan
Martılar
En temiz yalnızlığıdır kirlenen denizimin
Cemrelidir ellerin menevişlidir
Aynalara yüklemişsin nazını
Tazeleyip ruhumu iksirinle
Düşürmüşsün beni sensizliğine
Sana tutuldukça sarsılıyorum
Seni düşündükçe esaretteyim
Bu yürekten daha ağır
Yük taşımadı yeryüzü hamalları
Tut ki bir ben değilim
Annem babam o meczup kardeşimle
Kalınlığı döşek yapıp gökleri yorgan diye çekiyorum üstüme
Tut ki yoksulluğun müptelasıyım
İstiyorsan dökeyim avuçlarına içimin elmasını
Kalbim Yakut bir kolye gibi gerdanını süslesin
Gözlerimden zümrüt küpeler yapıp kulaklarına takayım
İpekli yollarıyla
Gümüş penceresi kapılarıyla
İstiyorsan saraylar kondurayım gönlümden
Harfler kurşun heceler kan
Kuşlar ağaçlar rüzgar
Tanık oluyorlar bir kalpten
Amansızca kovulduğuna pervanelerin
Şimdi ne dünya var
Yağmur ve bahar
Ne de gözlerin var