Rengin Mavi

Sonra bedenimden koptuğumu hissettim.
Ellerim dizlerimi tutuyordu, dizlerimin orada olduğunu biliyordum
Ama avuçlarımda sanki bir şey yoktu.
Gözümün önünde beyazdan maviye, maviden laciverte,
Lacivertten siyaha yuvarlak bir kapı açıldı.
Hızlıca dönmeye başladı kapı.
Onun içinde dönmemek için bedenimin farkındalığında kalmaya
Ve aslında ne kadar güçlü olduğumu hatırlamaya çalıştım.
Ama bedenim yoktu.
Oraya gitmesi gereken ben değil, bir başka şeydi.
Biliyordum. Onu düşündüm.
Sonra onun göğsümün sol üstünden çıkmaya başladığını gördüm.
Çıktıkça canımın acıdığını öyle bir hissediyordum ki,
Tarif edilemez o acıyla gözlerimden yaşlar akmaya başladı.
Çıkan şey mavi renk cümbüşünün içerisine doğru gitmeye başladı.
İzledim acıyla.
Gidişini, dönüşünü, kayboluşunu...

- Ah, canımın acısı nasıl tarif edilemezdi.
Gözümün önünden o deliğin içerisinde kaybolduğunda
Arkasından kocaman bir "hoş çakal" bağırdım.
Bağırdıkça ağladım. Ağladıkça güçlendim.
Güçlendikçe ben olmaya döndüm.
Sonra içten gelen bir sesle "BEN BURADAYIM" dedim.
Ardından korku geldi orada hapsolacağıma dair.
Nefesimi hatırladım. Nefesim benim bedenimin anahtarıydı.
Derin bir nefes çektim içime. Öyle derin, öyle içten.
Dizlerimin avucumun içine yerleşimine şahit oldum.
Bu dünyaya geldiğimde tanıştığım ilk şey olan nefesin gücüyle
Beden buldum yeniden.
Sonra bir yengeç kulağıma fısıldadı "Senin rengin mavi" diye.
O zaman anladım...