Dönüşüm

Ve öyle bir zaman gelecek ki tanınmayacaksın artık ışıklı şehrin karanlık sokaklarında
Silüetin bile kendini inkar edercesine koşar adım kaçacaksın insanlardan
Bir köşeden tanıdık bir ses işitecek kulakların bazı zaman
Bir yankı duyacaksın aslında içindeki senle konuşmalarından
Ve öyle bir zaman gelecek ki saksıda büyüttüğün çiçekler bile sana küs kalacak
Her gün sularken konuştuğun her bir yaprağına tebessüm ettiğin o güler yüzünde solacak
Tıpkı o çiçekler gibi her gün hayat sana dilsizi oynayacak
Kapıları kilitlenmiş perdeleri çekilmiş havasız bir evin içinde güneşin varlığından bir haber
Saçlarının şekline bakamayacak kadar aynanın bile varlığından kendini soyutlamış olacaksın
Ve öyle bir zaman gelecek ki ne kapını çalacaklar ne de haftalar önce
Anahtarının yerini bile unuttuğun o posta kutusuna bir mektup bırakacaklar
Dönüşeceksin yavaş yavaş yer altına inmenin ağır bedelini ödeyeceksin
Melankolik sayfalarında yazdığın satırlar kalacak bir tek hafızanda
Ve kimseler hatırlamayacak o cümleleri senin hafızan dışında
Dönüşeceksin yavaş yavaş kelimelerinin kaleminden önce tükendiği
Yarım kalmış masa üstü sayfalarındaki o bahsettiğin mevsim geldiğinde
Dönüşeceksin siyah bir buluta
Aç pencereni artık zamanı geldi
Yağmur ol simsiyah gözbebeklerinde
Yağ sokaklara