Belki Yine Gelirim (Ahmet Telli) Şiir

Dudaklarımı kanatırcasına
Isırıyorum günlerdir
Her sözcük dilimin ucunda
Küfre dönüyor çünkü
Bir gök gürlese bari diyorum
Bir sağanak patlasa
Bitse bu sessizlik
Bu kirli yapışkanlık bitse
Ama bir tufan az mı gelir
Yoksa yine de
Yırtılan ve parçalanan
Bir şeyler olmalı mutlaka
Hiç durmadan yırtılan ve
Parçalanan bir şeyler

Oysa ne kadar sakin bu sokaklar
Ve bu kent
Ne kadar dingin görünüyor
Bana şimdi gökyüzü
Gidenler nerde kaldılar?
Özledim gülüşlerini
Bir kenti güzelleştiren
Yalnız onlardı sanki

Onlardı çocuklara ve
Aşka ölesiye bağlanan
Kadınları güzelleştiren
Herhalde onlardı
Tükürsem cinayet sayılır
Diyordu birisi
Tükürsek cinayet sayılıyor artık

Ama nerde kaldılar
Özledim gülüşlerini onların
Uzun uzun bakıyorum kıvrılan sokaklara
Tek yaprak bile kımıldamıyor nedense
Ve tek tek söndürüyor ışıklarını varoşlar
Alnımı kırık bir cama yaslıyorum
Kanıyor
Kanımın pıhtılarında güllerin serinliği
Ve fakat bir cellat gibi yetişiyor pusudaki
Dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

Yaşamak neleri öğretiyor
Düşünüyorum
Okuduğum bütün kitaplar paramparça
Çıkıp dolaşıyorum akşamüstleri bir başıma
Bir uçtan bir uca yalnızlıklar oluyor kent
Bulvar kahvelerinin önünden geçiyorum
Sırnaşık aydınlar
Arabesk hüzünler
Bir gazete sayfasında sere serpe bir yosma
Sesler gittikçe azalıyor
Kuşlar azalıyor
Ve ne zaman yolum düşse vurulduğun yere
Kızgın bir halka oluyor boynumda o sokak
Hüznü yalnız atlarımız duyuyor artık
Biz çoktan unutmuşuz böyle şeyleri

Ama içimde bir sırtlanın dalgın duruşu
Ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük
İçimde zaptedilmez bir kırma isteği
Dizginlerini koparan bir at sanki bu
Soluk soluğa kalıyorum her sonbahar
Ve sevgilim ne zaman hoşgörülü olsa
Bir yolculuk düşüyor aklıma, gidiyorum
Bütün gençliğim böylece geçip gitti işte

Ama hala bir şeyler var vazgeçemediğim
Hangi duvar yıkılmaz sorular doğruysa
Birgün gelirsek hangi kent güzelleşmez
Şiirlerim bir dostun vurulduğu yerde yakıldı
Geri almıyorum külleri yangınlar çıksın diye
Devriyeler çıkart şimdi, bütün ışıklarını söndür
Sorduğum hiçbir soruyu geri almıyorum ey sokak
Ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir
Bir gök gürlese bari diyorum bir sağanak patlasa
Bitse bu kirli ve yapışkan sessizlik
Hiç gitmesem
Oysa ne kadar sakin sokaklar
Kent ve bütün yeryüzü
İpince bir su gibi sızıyorum
Gecenin tenha göğüne

Sessizce çekip gidiyorum şimdi
Sessiz ve kimliksiz
Belki yine gelirim
Sesime ses veren olursa bir gün