Colts

چند سال دیگه نزدیکه روزهایی که قطع کردیم امید از هم
میدونم میافتم دنبال خاطره هایی که از تو گم میکردم
تو، حالی که میزبانمه
کلافه ام، با این که فقط یه چیز یادمه
هنوزم دوس دارمت

جایی از زمین واسه ما منتظر میمونه ماه
رو نمیده ابرها بیان، تموم شه مهلت دیوونه ها
حالا تنهام تو سالن نمایش اش
یادمه به بازی ماه میگفتم نماد عشق
از همون اوایلش

بلنده قدِ خاطرت، از این بلندتر دستم نمیرسه
تو چنگ نمیاد مثِ دوشیزه های مذهبی قصه
انگار آسمون من رو برده به یه خواب عمیق
بفهمم فقط خودت، خودِ خودِ عاطفمی

Unfeasible thought of seizing moon
Between me and leopards is alikeness
We're proudly shouting victory and feeling defeat in silence
Shall I compare you to summer's day
That shining sun will not stay
I'm staring at the night's way

تو انتهای هر نگام میغلطه قطره های اشک رو گونه اَت
که از رو سایه ی رو دیوار نمیشه فهمید تو کدومی من کدوم اَم
برای حافظه ات بکش دو خط کنار هم به شکل لبهات
شاید به حرف اومد و لو داد کجای طالعِت نوشته پرواز
تو این بلندی زمین منم و ماه که زیر نور سفیدشَم
من اون پلنگ مغرورم که عین گرگها زوزه نمیکشم
دارم چیزهایی میبازم که چند سال رو هیچ چیز شرط نبستمِش
میترسیدم اولش، از سقوط از پرش، به سمت ماه که تله َست نه عشق