Otan petaw

Λούπα το μυαλό μου
Κούπα το ποτό μου
Ζητάει τον αριθμό μου
Σπάει το κινητό μου
Είμαι ματεόδοξη
Μπορεί να μην αλλάξω
Μα τον φθόνο θα τον πάρω
Θα τον κατασπαράξω
Φάσεις χαλασμένες
Οικογένειες διαλειμμενες
Παιδιά που περπατάνε
Άνθρωποι δεν μιλάνε
Καμία ισορροπία
Δεν γράφουμε ιστορία
Σαν αρχαία τραγωδία
Το είπε και η Πηθεια
Ποσό να αλλάξω
Σε ποιον να πρωτομιασω
Με νοιάζει η εικόνα μου
Όχι δεν μασάω τα λόγια μου
Ξεκίνησα με λίγα
Τώρα είμαι με ελάχιστα
Σε μια λεπτή γραμμή
Θα σπάσει η θα κοπεί
Όλος ο πόνος που ένιωσα
Όλα τα μάτια που έβγαλα
Δεν έχω το δικαίωμα
Να λέω πως είσαι χρέωμα
Τα πάντα επιλογές μας
Μεγάλες και μικρές μας
Τα πάντα επιλογές μας
Ναι
Την μια νιώθω και την άλλη δεν με νοιάζει
Την μια νάζη και την άλλη μόνο χάζι
Τα πόδια μου κινούνται από μόνα τους
Το γνωρίζουν ότι έφτασε η ώρα τους
Δεν θα αποκτήσουνε ποτέ τον κωδικό μας
Γιατί δεν μπήκανε ποτέ στο σκεπτικό μας
Δεν με νοιάζει τι θα ζήσουμε μετά
Γιατί το τώρα μου κοστίζει πιο πολλά
Κάνω ότι γουστάρω δεν με νοιάζει τι θα πάθω
Οι γύρω μου ζητάνε
Γκάζωσε και πάμε
Δεν ξέρω που γυρνάμε
Όταν ξενυχτάμε
Όσοι το φοβούνται
Μπροστά τους θα το δούνε
Εγώ δεν αγωνίζομαι
Εσείς ανταγωνίζεστε
Σας χαρίζω όλα τα χρήματα
Μπας και νιώσετε καλύτερα
Κύκλους όλο κάνουμε
Και λέμε πως δεν φτάνουμε
Σου είπα θα την κάνουμε
Και ας μην το απολαμβάνουμε
Έλα μα με βρεις
Στο τέλος της πηγής
Εδώ που ανασαίνουμε
Όχι δεν πεθαίνουμε
Μονάχα ξαποσταίνουμε
Εδώ που ανασαίνουμε
Όχι δεν πεθαίνουμε
Μόναχα ξαποσταινουμε
Όταν φεύγει ο ήλιος από την πόλη μου
Πηγαίνει και φωτίζει τη δικιά σου
Και όταν κλείνομαι στις σκέψεις και φοβάμαι
Κουλουριάζομαι ξανά στην αγκαλιά σου
Δεν με αλλάζει αυτός ο κόσμος που δικάζει
Με με τρομάζει που τσιμπάει και που σκοτώνει
Που κρύβει και τους πάντες ξελασπώνει
Μες πληγώνει και ούτε καν που λέει συγνώμη

Όταν πετάω τα βραδιά
Γεμίζω δεν είμαι πια άδεια
Και όταν το χέρι μου γράφει
Ξυράφι το κάθε κομμάτι
Κάθε στιγμή που έχω ζήσει φωτίζει όλο το μελίσσι
Όσες φορές και να λύγισα γύρισα και το κυνήγησα
Μέχρι και το θάνατο μου
Θα αφήνω από κάτι δικό μου
Ώσπου να μείνω κενή
Να σκορπίσω σε όλη τη γη

Όταν πετάω τα βραδιά
Γεμίζω δεν είμαι πια άδεια
Και όταν το χέρι μου γράφει
Ξυράφι το κάθε κομμάτι
Κάθε στιγμή που έχω ζήσει φωτίζει όλο το μελίσσι
Όσες φορές και να λύγισα γύρισα και το κυνήγησα
Μέχρι και το θάνατο μου
Θα αφήνω από κάτι δικό μου
Ώσπου να μείνω κενή
Να σκορπίσω σε όλη τη γη

Τι και αν με πόνεσαν πολύ δεν με πειράζει
Ζω σε εναν κόσμο που τσιμπά και που δικάζει
Τι και αν γυρίσαμε με γρατζουνιές και μώλωπες
Είναι οι μέρες που το ήθελα και το ήθελες
Μέρες κρύες πιο μουντές από τις υπόλοιπες
Στρες χαμόγελα και ανάσες παγωμένες
Όλο φοβάμαι μην τυχόν ξανά κυλήσεις
Μήπως πέσεις και όλους μας αφήσεις
Το σώμα μου μου λες να ξεκουράζω
Να κοιμάμαι να προσέχω να διστάζω
Και εγώ σου λέω να τρέχεις με ταχύτητα
Να εκμεταλλεύεσαι τα πόδια σου τα γρήγορα
Όλο αντίθετα μιλάμε και το ξέρεις
Μα εγώ σε εκτιμώ γι'αυτά που θέλεις
Όλο αντίθετα μιλάμε και το ξέρω
Μα εσύ με αγαπάς γι'αυτά που βλέπω
Όλα τα κάγκελα θα σπάνε και θα καίγονται
Εδώ που ο τόπος ανασαίνει και βρυχειται
Κάθε φορά που θα το λέω θα πεθαίνουνε
Και θα γεννιόσαστε ξανά από την αρχή
Όλα τα γράφω και τα σπάω για να θυμάμαι
Κάθε φορά που μόνη περπατώ
Είναι ο φόβος που ορίζει τη ζωή μας
Μα το γνωρίζω και δεν θα αφεθώ

Όταν πετάω τα βραδιά
Γεμίζω δεν είμαι πια άδεια
Και όταν το χέρι μου γράφει
Ξυράφι το κάθε κομμάτι
Κάθε στιγμή που έχω ζήσει φωτίζει όλο το μελίσσι
Όσες φορές και να λύγισα γύρισα και το κυνήγησα
Μέχρι και το θάνατο μου
Θα αφήνω από κάτι δικό μου
Ώσπου να μείνω κενή
Να σκορπίσω σε όλη τη γη

Όταν πετάω τα βραδιά
Γεμίζω δεν είμαι πια άδεια
Και όταν το χέρι μου γράφει
Ξυράφι το κάθε κομμάτι
Κάθε στιγμή που έχω ζήσει φωτίζει όλο το μελίσσι
Όσες φορές και να λύγισα γύρισα και το κυνήγησα
Μέχρι και το θάνατο μου
Θα αφήνω από κάτι δικό μου
Ώσπου να μείνω κενή
Να σκορπίσω σε όλη τη γη