Bonazza

Πες στον θάνατο να 'ρθει τα βρήκαμε
Ξέρω πως αν έρθει δεν θα 'μαι εκεί πια
Πες μου αν μένεις κοντά μου με όλα τα στραβά μου
Ή αν είναι η αγάπη σου τρύπια
Πες μου αν νοιάζεσαι τι έφαγα τι ήπια,
Και θα κλαίμε αγκαλιά με τα μπίτια
Για αυτούς που πατάγαν στη γη
Μα όταν έπρεπε πέταξαν σαν τα σπουργίτια

Ξέρω τι λέω, τι κάνω,
Ποιους έχω κοντά μου, ποιους έχω στο μάτι μου
Για νύχτες που από το βάρος στο στήθος
ένιωθα να σπάει το κρεβάτι μου
Είν' το μίσος λευκό και χλωμό,
Μα κατράμι η αγάπη μου αγάπη μου
Δεν την είδαν πολλοί κι αν την είδαν σκιαχτήκαν την κάναν
Το πούλο απ' την πλάτη μου

Μουγκρίζουν κάτι σκέψεις στο πατάρι
Μα ο διάολος θα τις πάρει άμα κάνουν να κατέβουν
Διάλεξα αυτή τη ρότα από μικρός,
Με τους ό,τι να ναι τύπους να μην με ανακατεύουν
Αν ακόμα δεν σε πούλησαν κοντεύουν,
Τα λένε μα δεν τα κάνουνε κοτεύουν
Κι αν τρυπήσω κάτι θα ναι το κεφάλι σου τσακάλι
Μπας και δω αυτά που σ' έτρωγαν να τρέχουν

Άσε τα τυπικά, σε τρακάρω μετωπικά
Μέχρι να δω τα ματάκια σου να γυαλίζουν
Δεν σκέφτομαι ουτοπικά, δεν με νοιάζουν τα τοπικά
Εκπροσώπησα μόνο όσους μ' αγγίζουν
Σου τα πα λάθος τα άσχημα κοστίζουν,
Τα όμορφα σε περιτριγυρίζουν
Οι δικοί σου καβάλησαν το καλάμι,
Οι δικοί μου στην πρώτη καλή κουβέντα κοκκινίζουν

Μη νομίζεις και τα σίδερα λυγίζουν,
Εδώ πολλοί επιβιώνουν μα λίγοι ζουν
Έχουν το πλάνο στο μυαλό τους,
Το γράφουν του δίνουν σώμα το βάζουν στη τσέπη τους και ξεπορτίζουν
Δεν θέλουνε πολλά στο μπαλκόνι δυο γιασεμιά
Και δυο φίλους όταν λείπουν να τα ποτίζουν
Με βάζουν μες το δώμα ζητάνε να τους το φτύσω να δροσίσει,
Αυτό το flow air-condition

Αν μου γκρεμίσουνε τη πολυκατοικία,
Έχω να πάω σε 2 σπίτια να με κοιμίσουνε
Άμα μου κόψουνε τα χέρια,
10 χέρια κάθε μέρα θα σκάνε να με ταΐσουνε
Πάλι καλά βγήκαμε και μιλήσαμε να λες,
Ό,τι μας τρώει λίγο-λίγο ξεστομίζεται
Κι είπα άντε βγάλ' τα όλα στη φόρα
Γιατί ο πόνος είναι πόνος μα η ντροπή δε συνηθίζεται

Αν μου γκρεμίσουνε τη πολυκατοικία,
Έχω να πάω σε 2 σπίτια να με κοιμίσουνε
Άμα μου κόψουνε τα χέρια
10 χέρια κάθε μέρα θα σκάνε να με ταΐσουνε
Πάλι καλά βγήκαμε και μιλήσαμε να λες,
Ό,τι μας τρώει λίγο-λίγο ξεστομίζεται
Κι είπα άντε βγάλ' τα όλα στη φόρα
Γιατί ο πόνος είναι πόνος μα η ντροπή δε συνηθίζεται

Όλο πέφτω μαζί με τις αλλαγές μου,
Δεν έχω χρόνο για παιχνίδια αλλά πες μου
Τη μέρα έσφιγγα τις λέξεις να ραγίσουν
Μα το βράδυ απ' το πάτωμα μαζεύω τις συλλαβές μου
Μη μου πεις γιατί πονάς απλά πες που,
Δεν εμπιστεύομαι θνητό σαν αλεπού
Κι όσο περνάει ο καιρός και με γνωρίζω απ' την αρχή,
Λέω πιο λίγα μα σφίγγουν οι αγκαλιές μου

Ε, μου λένε τζάκουρα που χάνεσαι τι γίνεται
Σκάει κανα κομμάτι στα κοντά; (ούτε καν)
Ναι, κούτσα-κούτσα κάτι βγαίνει
Μα θα έγραφα πιο άνετα αν έπαιρνα τα βουνά
Ναι, σαν τον Δημήτρη 1η ιούνη,
Να πάρω όλα όσα έχω γράψει να ανέβω σε μια πλαγιά
Και μη τον είδατε, 5-6 θα με σκέφτονται που και που,
Τα γραπτά μου θα μείνουν παντοτινά

Το στέλνω κι αυτό παίρνει φάλτσα,
Τσουλάει σε θάλασσα μπονάτσα, (άιντα)
Το ακούνε και τους γλυκαίνει η φάτσα,
Όπως μια φίλη μου καπάτσα (έλα)
Έλα απ' το σπίτι σου 'χω νέα σάλτσα,
Για απόψε άσε τα σουλάτσα (μάγκα)
Κάπου στις 12 περνάνε να με πάρουν βάζω passkey
κι ανεβαίνω να αράξουμε στην ταράτσα

Μες στa tracks ούτε ένα filler,
Κάθε verse μου pain killer
Κάνω κύκλους γύρω από τα ίδια και τα ίδια
σαν να κρατάει το στυλό μου ο Mac miller
Oldschool mindset, newschool techniques, χέρια driller
Σβήνουν τα φώτα, μπαίνει η μουσική κι αρχίζει το thriller

Αν μου γκρεμίσουνε τη πολυκατοικία,
Έχω να πάω σε 2 σπίτια να με κοιμίσουνε
Άμα μου κόψουνε τα χέρια,
10 χέρια κάθε μέρα θα σκάνε να με ταΐσουνε
Πάλι καλά βγήκαμε και μιλήσαμε να λες,
Ό,τι μας τρώει λίγο-λίγο ξεστομίζεται
Κι είπα άντε βγάλ' τα όλα στη φόρα
Γιατί ο πόνος είναι πόνος μα η ντροπή δε συνηθίζεται

Αν μου γκρεμίσουνε τη πολυκατοικία
έχω να πάω σε 2 σπίτια να με κοιμίσουνε
Άμα μου κόψουνε τα χέρια,
10 χέρια κάθε μέρα θα σκάνε να με ταΐσουνε
Πάλι καλά βγήκαμε και μιλήσαμε να λες,
Ό,τι μας τρώει λίγο-λίγο ξεστομίζεται
Κι είπα άντε βγάλ' τα όλα στη φόρα
Γιατί ο πόνος είναι πόνος μα η ντροπή δε συνηθίζεται