Το Κυπαρίσσι και η Αγριάδα To kyparissi kai i agriada

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σ' ένα δάσος
κυπαρίσσι λυγερό τριάντα οργιές ψηλό
Υπερήφανο και καμαρωτό σειόταν χόρευε με τον άνεμο
κι είχε φίλο πάντα τον καιρό
Τραγουδούσε γιόρταζε, γέλαγε η καρδιά του, κάθε που αγνάντευε αχ και θαύμαζε
Χώρες μακρινές, μαύρες θάλασσες, δύσκολους γκρεμούς που δε φτάνει ο νους κι όλου του κόσμου τους περαστικούς
Κάτω εκεί στα χαμηλά μια μικρή αγριάδα είχε μαύρη την καρδιά μάτια θολερά
Ζήλευε πολύ
ήθελε κι αυτή να 'ριχνε ματιά, από κει ψηλά
σ' όλου του κόσμου τ' άγρια βουνά
Στ' όνειρό της κάθε βράδυ
ανέβαινε πιο πάνω, κι απ' το δέντρο το ψηλό ως τον ουρανό
Πέρα απ' τα βουνά έφτανε η ματιά
πέρα από γκρεμούς και ωκεανούς
μα ήταν ψέμα που 'πλαθε ο νους
Ξάφνου ένα πρωινό ίδιο μ' όλα τ' άλλα ένα μαύρο σύννεφο στάθηκε κοντά
Ρίχνει αστραπή, λάμψη δυνατή, ρίχνει κεραυνό μ' άγριο σκοπό
και το δέντρο καίει το ψηλό
Η αγριάδα σάστισε, άρχισε να κλαίει, ίσα ίσα γλίτωσε από το κακό
Τότε σκυθρωπή, με βραχνή φωνή, κάνει ευθύς ευχή να μην ξαναρθεί τ' όνειρο που είχε ερωτευτεί
Πιάνει Θεέ μου μια βροχή, λιώνει όλες τις στάχτες, μαύρη λάσπη απ' το δεντρί πότισε τη γη
Κι από μακριά πέρα απ'τα βουνά, πέρα από γκρεμούς άκουγες πουλιά να δακρύζουν δίχως μια μιλιά
Απ' της λάσπης το νερό ήπιε η αγριάδα, σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο απλώνει ρίζωμα
Γέννησε παιδιά σ 'άγρια βουνά πάνω σε γκρεμούς που δεν φτάνει ο νους, πέρα ως πέρα αγκάλιασε τη γη, πέρα ως πέρα αγκάλιασε τη γη