Nu

Uren duren te lang
Als ik weer eens mijn kruit heb verschoten
En alle lef uit mijn lijf heb verstoten
Dagen vragen te veel
Als ik weer eens op mijn tandvlees loop
En leef tussen vrees en hoop

Afgemat, glad vergeten dat er eten staat
Niet willen weten dat ik eigenlijk in weelde baad
Vergeelde blaadjes vol plaatjes die veel te vaak
Niet in verhouding tot verbeelding staan
Misschien dat ik te graag wil
Als ik met een vraag de ervaring verspeel
En de stilte verruil met een zucht
Ook al is er ogenschijnlijk geen vuiltje aan de lucht

Uren duren te lang
Als ik weer eens mijn kruit heb verschoten
En alle lef uit mijn lijf heb verstoten
Dagen vragen te veel
Als ik weer eens op mijn tandvlees loop
En leef tussen vrees en hoop

Dwalend in tekort wordt proberen een vergeefse act
En sluit het lief een met het leed verweven pact
Dus ik vertilde me aan willen en was even bang
Totdat ik wist: je heden duurt een leven lang
Sta in het krijt bij tijd en ruimte
Met een twijfelend zelf als mijn zwijgende getuige
Voel de rust als ik schuil in een zucht
Want dan is er ogenschijnlijk geen vuiltje aan de lucht

Of... toch wel?

Als ik fantaseer over wat de dood is
Wetend dat niets hier in beton gegoten is
Dan dans ik als ik wankel op mijn poten sta
Met het toeval, dat vaak een pasje overslaat
Maar wat is nu de grote vraag
Die al het bovenstaande zomaar overbodig maakt?
Ach, weet je... dat was allang bekend:
Waarin schuilt het eeuwige van dit moment?

Uren duren te lang
Als ik weer eens mijn kruit heb verschoten
En alle lef uit mijn lijf heb verstoten
Dagen vragen te veel
Als ik weer eens op mijn tandvlees loop
En leef tussen vrees en hoop



Credits
Writer(s): Teun Van Laake
Lyrics powered by www.musixmatch.com

Link