Hasret Şiir

Ve sen gittin...

Kaç sürgülü kapının ardında
Bir yüreği esir bıraktığını Düşünmeden
Sevgilim diye başlıyordum
Yine satırlara
Son zamanlar da yaptığım
Tek doğru bu galiba...
Oysa bildiğimiz bütün
"Mektup"başlangıçları
Böyle başlamıyordu zannımca!
Ne diyordu Nazım!
"Herkese selam Sana hasret"
Bende ki sana hasret
Yine sana hasret
Kahretsin gene hasret!

Gönülsüz dökülüyordu Cümleler
Bütün kelimeler
Anlatım bozukluğu imlasız
Öksüz yetim gibiler...
Bu yüzden, yazınca dilim
Durunca yüreğim üşüyordu...
Nasılsın diye birileri sorsa!
Ellerim ayaz
Yüreğimde fırtına
Gözlerim yağmurlu
Güneşini kaybetmiş dünya Gibiyim işte...

Farkındasın değil mi?

Beraber uyumuyoruz artık...
Şimdi yokluğun dokunuyor Bana
Aynı yolların aynı şehirlerin
İnsanı değiliz artık...
Hatta ayrı kader ve
Hayatların yolcusuyuz...
Abartıyorum, evet seni Unutamıyorum!
Mevzu benlik değil
Kendini bilmez gönlün Vasiyeti...
Kim bilir...
Belki de gençliğimin esareti...
İtiraf etmeliyim ki Korkuyorum...
Özlemin yakında öldürecek Beni...

İnan deniyorum, Rüyalar Olmasa
Uyumak unutmaya en iyi ilaç

Kitaplara veriyorum kendimi
Adına aşkına benzer cümleler Geçmese
Onların da Maşallahı var...
Sonra
Pencere manzarası da fena Değil
Arada gözüm beraber içtiğimiz
Kahve fincanlarına takılmasa...
Hadi diyorum müzik Dinleyeyim
Şarkıların da gözü kör olsun...
Ne desem bağışla!
Anlayacağın unutmayı Başaramıyorum...

Yokluğunu iki yalnızlıkla Çarpıyorum...

Yine bir sen etmiyor...
Pencere kenarında ki
Koltukta oturuyorum...
Arada uyuya kalıyorum
Bilki kimseler de
Örtmüyor artık üzerimi...
Ne zaman kokunu özlesem
Şalına gidiyor ellerim...
Üşüyorum, Sende yoksun...
Göz saçaklarmda demliyorum Söz yaşlarımı
En sevdiğin şarkın değerken Kulaklarıma

Bende ki sana hasret
Kahretsin gene hasret!