Limani

Ξέρω ένα καράβι, το Καράβι Των Αγγέλων
Το πλήρωμά του ξακουστό σαν δαμαστές ανέμων
Όλοι τους μια θέση στο σκαρί του περιμένουν
Όλοι πάντα λένε ιστορίες του πως ξέρουν
Ξέρω ένα καράβι που οι πειρατές ζηλεύουν
Με χρόνια ιστορίας που την πλάτη του βαραίνουν
Ένας κι ένας είν' οι ναύτες, ένας κι ένας είναι όλοι
Τον κόσμο έχουν γυρίσει κι έχουν έμπειρο τιμόνι
Κι είναι ένα παιδί που πάντα είναι στην άμμο
Πλατσουρίζει στο νερό και φτιάχνει ένα κάστρο
Του λένε πως για χρόνια αν το θέλει θα του φτάσει
Μα ξέρει πως το κάστρο, το νερό, θα του χαλάσει
Κι είναι ένα παιδί που πάντα είναι στην άμμο
Κοιτάζει τον ορίζοντα, δεν κοιτάζει πάνω
Τα πλοία που σαλπάρουνε, τα μάτια του, ποθούνε
Μια μέρα πως το θέλει στο Καράβι να τον δούνε
Μεγαλώνει και η μοίρα δεν του στέκεται ακμαία
Χάνει τους γονείς του εκεί κοντά στην προκυμαία
Η θάλασσα τους παίρνει και στον βυθό τους πάει
Η θάλασσα, που τόσο, από μικρός την αγαπάει
Το στήθος του πληγώνεται και νιώθει τόσο μόνος
Μεγαλώνει, χρόνια δύσκολα, μαζί του και ο πόθος
Να ταξιδέψει θέλει, την αλήθεια να ξεφύγει
Να ταξιδεύει θέλει, τα φτερά του να ανοίγει
Ανήμπορος πως νιώθει όμως, όλα αυτά τα χρόνια
Του μάθανε στην άμμο να παίζει, τόσα χρόνια
Το κάστρο πως θα χτίσει, μα κάστρο πια δε θέλει
Το ξέρει πως μεγάλωσε και αλλαγές προσμένει
Σφίγγει τη γροθιά του, τα συναισθήματά του
Και στο μυαλό του βάζει βοριάδες στα πανιά του
Σφίγγει τη γροθιά του και χτίζει το όνειρο του
Να φύγει μια για πάντα, το θέτει πια σκοπό του

Μα γνωρίζει ένα κορίτσι που τον πόνο του γιατρεύει
Το ξέρει πως εκείνη πάντα τη στεριά προσφέρει
Τη θέλει, στη ζωή του πώς τη θέλει!
Και μένει πια μαζί της, γυναίκα του ορκισμένη
Να γεράσουνε μαζί κάνουν όνειρο, πώς θα 'ναι
Μ' ένα σπίτι εκεί μπροστά, το κύμα να κοιτάνε
Να ζήσουνε χαρούμενοι και δίχως στεναχώριες
Μικρά παιδιά να τρέχουνε σε αμμουδιές πελώριες
Περνάει ο καιρός και ο μικρός νιώθει υπέροχα
Ξημέρωμα στη θάλασσα, το βράδυ κάνουν έρωτα
Ανοίγει την καρδιά του και απλόχερα την δίνει
Ανοίγει την καρδιά του μα όχι όπως εκείνη
Τ' όνειρό του άλλαξε στο πέρασμα του ύπνου
Δε πειράζει, δεν τον νοιάζει, στο φως μέσα του ήλιου
Όμορφά του νιάτα, ζωή πού 'ναι γεμάτη
Αγάπησε και νιώθει, να πατάει στο φεγγάρι
Και ζούσανε καλά κι εμείς πάντα όμως καλύτερα
Αυτό που θα σου πω, πώς να το 'ξερε πρωτύτερα
Η γυναίκα που αγάπησε για πάντα τον αφήνει
Κάποιο ναύτη ερωτεύεται και μόνος του θα μείνει
Προδομένος απ' τη μοίρα γι άλλη μια φορά, το ξέρει
Κανένας δεν τον θέλει μα η θάλασσα προσμένει
Κοιτάζει στον καθρέφτη και βλέπει έναν μπόμπιρα
Που να σαλπάρει ήθελε, που κυνηγούσε όνειρα
Κοιτάζει στον καθρέφτη και αναρωτιέται πάλι
Τι κάνει εδώ πέρα, τι θέλει πια να κάνει
Πέρασαν τα χρόνια και δε ξέρει που πηγαίνει
Τι θέλει, τι νιώθει, τι ανάγκη αλήθεια έχει
Έτσι περνάει ο χρόνος, περνάει από μέσα μας
Καμιά φορά ξεφεύγει η ζωή μέσα απ' τα χέρια μας
Τώρα τι ποθεί η καρδία του, αυτό μόνο ρωτάει
Ορθώνεται, πεισμώνει και στο λιμάνι πάει