Ta ćma

Ta ćma, ta ćma tak wulka je, a zymny wětřik zadunje
Wón puće je wšě zasypał, ze sněhom šćežki zamjetał
Ach čakaj, čakaj, najlubši, za hórku měsačk hišće spi
Wón na poł nocy zeschadźa a tebje domoj přewodźa

W zymnym swěće žiwi smy, ja sym ja a ty sy ty
Wosoba je jednotliwc, jeno sebje widźimy
Morjo cuzych wobličow, pytam kupu, pytam schow
Mjezwočo je tupy blak, w nocy našěr tak a znak
W hołku, tołku wšědnoh dnja moja skromna postawa
Po swěće so kradnywši łahodnje so pohiba
Ale wulkich strachow móc njetraši mje, ani nóc
Zbóžna mysl na tebje jasnje sapa w ćmowinje

Nět stawaj, stawaj, měsačko, we spanju wjace njedlij so
Nět jasne pruhi rozsywaj a lubom šćežku pokazaj
Za hórku měsačk slěborny tuž ze spanja so wutorhny
Wón latarničku zaswěća a luboh domoj přewodźa

Swěrnje swětłu sćěhować, ćěmnoće so njepodać
Krok za krokom dale sadźeć, póćmje nihdy pozastać
Přeco twoje hesło bě. Lube a tež hrube dny -
Ty mje stajnje pozbudźuješ, haj, mój pohon, to sy ty
Hdyž so ruče zatepju, to ty mje z paslow wućehnješ
A kaž po kóždej poražce mi lubiš: jutře dobudźeš
Haj, dobył pak ja nahle sym. Ty sy moja, to ja wěm
Dušina to ćopłota, zyma njech so nawala

Nět luby, luby, njedlij so a chwatnje domoj nawróć so
Po jasnym swětle měsačka, kiž ćěmnu nóc ći wućěrja
Tak přińdźe bórze hižo čas, zo nawróćiš so ke mni zas
Hdyž znowa wětřik zadunje. Ta ćma, ta ćma tak wulka je

Štó nochcył něhdźe někoh měć
Samlutki nihdy nihdźe być?
Tež w hroznej třěskańcy
Sej z ćopłej myslu rozum hrěć?
Rozum hrěć, rozum měć
Domoj chcyć, domoj spěć
Přez tu nóc, nocy móc
Zasakle přec dale móc
To je čłójka wusud, haj
Tuž lubym stajnje ruku daj
Nichtó wobstać njemže sam
Naš swětny kraj njej swěta raj
Na tebje pak móžu twarić
Ty mi tež w šmjatku dariš
Wšitko, štož mi pokaza
Haj, štó je moja zepěra