Dimitra

Το όνομα μου είναι Δήμητρα Καλογιάννη
Τι κοιτάς, αν θες τράβα μου το αγκάθινο στεφάνι
Με μισούσαν, με δικάσαν διαφορετική
Να φορέσω ένα χαμόγελο ή μια ενοχή

Και είναι παράξενο, δεν νιώθω παρανοϊκή
Τι διάολο κάνω μέσα σε αυτή τη κλινική
Kι αν είμαι λάθος τι λάθος κάνω
Εκεί που κοιτάς θα πας και εκεί που κοιτάω δεν φτάνω

Είμαι γυναίκα, αυτό θέλω και αυτό ορίζομαι
Θέλω να ζήσω ανέμελα, είπαν παραλογίζομαι
Η μάνα μου κρατάει το σταυρό σφικτά
Αν αυτό είναι ο Θεός, τότε σταματάω να ορκίζομαι

Με έσυραν πίσω στην τελική
Και ακροβατώ, που είναι χειρότερα εδώ ή εκεί
Γιατί το φαγητό μου έχει γεύση πικρή
Γιατί με ταΐζουν φαρμακευτική αγωγή

Το αξίζω όλο αυτό, αλήθεια πες μου
Δείξε μου τις λάθος επιλογές μου
Μία απόπειρα αυτοκτονίας μάλλον ήταν αρκετή
Για να μεταφέρω απλώς κάπου τις πληγές μου

Γιατί ο πόνος από μέσα δεν φεύγει ποτέ
Και αν έχω μια ζωή, αυτό δεν ζωή δεν το λέω ποτέ
Έζησα αλήτισσα, μέσα στην πιο καυτή Αθήνα
Να εισπράττω ομοφοβία από τον τάδε και τον δείνα

Η άσπλαχνη μήτρα που με γέννησε αρρώστησε
Και εγώ τη συγχωρώ, παρόλο που με λιθοβόλησε
Φρόντιζα εκείνη, δίνοντας τον εαυτό μου
Για να μου λέει ακόμα, πως δεν έχω το Θεό μου

Όταν ξεψύχισε μου στοίχισε
Αυτή είμαι, καταλαβαίνεις τώρα
Εγώ εξαπέλυα αγάπη στον αέρα και αγχωνόμουν
Όταν δεν δεχόμουν μίσος για μια ώρα

Θα σου δώσω μια να σπάσεις
Αχ βρε κόσμε γυάλινε
Ένας άνθρωπος αληθινός το νταλκά μου θα απάλυνε

Και να μαι πάλι εδώ
Στη χειρότερη πόλη, στον αστικό καρκινικό ιστό
Δεν φοβάμαι για το μέλλον είχα πει
Μα το μέλλον με φοβάται και με έστειλε πάλι εκεί

Ένα βράδυ φόρεσα τα πιο όμορφα μου ρούχα
Έτσι απλά και έφυγα
Ένας θρασύδειλος που τρέχει σαν τρελός ήταν
Ένα ακόμη χτύπημα του κόσμου σας που ανέχτηκα

Τώρα είμαι κάτω στο δρόμο
Γιατί δεν μου μιλάει κανείς
Συμβαίνει αυτό που φαντάζομαι
Γιατί δεν μου μιλάει κανείς

Πριν φυτέψω στο κεφάλι μου τη σφαίρα που ζεις
Θα παλεύω για τα παιδιά που μεγαλώσαν με τέτοιους γονείς
Αν αυτή η ιστορία σημαίνει κάτι
Είναι πως πρέπει να κάνεις παραπάνω από αυτό που μπορείς

Ίσως φταίω που δεν βλέπω ήλιο στη μέρα μου
Ίσως φταίει που πενθώ απ'την καλημέρα μου
Δεν με εντυπωσιάζει η βιτρίνα, το ωραίο τους
Πόσες φίλες μου θα χάσω από την Αθήνα ως τη Λέσβο τους