Taziyaneh

تازیانه
شلاق
چَک
شوک
به هوش اومد
به هوش اومد

تازیانه های بادِ وحشی به درختای دشتِ دلم شده رفتنِ تو
هی می ریزه هُری پایین تا می بینه جای خالیتو
یادت نره روزا اولتو
یادت نره احمق گوه
اسطوره بودم برا تو
کس خوبه بودی واسه جمع
اما من می دونی همه نبودم
پُز خوبی می دادی با اسم من
اما بهت فشار اومد چون کنه نبودم
تا وقتی عینِ تو لاشی باشم، هه آره پُره زنِ پهلو من
تا وقتی شعورت انقد کمه، خب منم حسم کمه معمولاً

هی می گیره قلبم و شده همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات می شد از همه ناکس تری
واسه هرکی پَرپَر زدیم، پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونه هه خوابش پرید

هی می گیره قلبم و شده همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات می شد از همه ناکس تری
واسه هرکی پَرپَر زدیم، پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونه هه خوابش پرید

لمس مژه های یار به روی گونه
عجب تازیانه ی جذابی که محرومم ازش
سهم پسران جهنم تنها دختران رانده شده از بهشت بودند
و من از سهم خودم قهر و شدم هرزه (یه)

خاطره که هنو هَـ
عاطفه و سپیده و رؤیا پیچیدن
تو هم داری تنها آب می شی نه؟
شکستی؟ حالت بده؟
بیا می کنم دلتو باندپیچی من
فکر می کنی نمی فهممت
چون یه کمی حرفام پیچیده ن
ولی همه خوب می شن تا رو پام می شینن هِه
این زمین حالش بده
شلاقو من می خورم
آخه خوب بلدن راه مخفیا رو
اون وحشیایی که اهلی شدن
آره، تو که ادعات می شد اینی
دیگه ببین من چی شدم
این زمستون سوزش بده پس بریم پی برفی شدن
سفید عینِ کف بهشت
اما هنوز بغض تو گلو منه چه زشت
آخه این روانی تو قصر هم باشه، غربت تازیانه رو می زنه بهش
لش مثِ مرحوم توپاک
هه بیرونم یخ، توم کولاک
من شدم یه آدم آهنی
منزوی، مظلوم، تو لاک

هی می گیره قلبم و شده همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات می شد از همه ناکس تری
واسه هرکی پَرپَر زدیم، پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونه هه خوابش پرید

هی می گیره قلبم و شده همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات می شد از همه ناکس تری
واسه هرکی پَرپَر زدیم، پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونه هه خوابش پرید

من از سهمِ خودم قهر و شدم هرزه
ولی دیدم دو صد هرزه روند راهِ بهشت
دو صد فرشته که شدند رانده شده
در این برزخ همیشه عقد تنهایی و عشق خوانده شده
آه

طبیعت سرِ لج ورداشته با من
نمی آد هیشکی حتی حرفاش به کارم
اصن هم نمی خوام به عقب برم
از خونه مون می آد فقط درداش به یادم
من پُر یه حس انتقامم
پُرِ از فحش و گلایه م
پُر گیر و گره، اِه، پُر حرف و کنایه م
دلم حالش بده، آتیش می افته به جونم شبا
دیشب از تنهایی انقد دود گرفتم تا جونم درآد
تو هم داری الکی مصرف می شی
نمی خنده عمیق می دونم لبات
ولی من هنو پای حرفمم و می بینی که دارم می خونم برات
می زنه تازیانه پشتِ شلاق و شلاق پشتِ زخم
این زمینِ وحشی به من می زنه، بدم می زنه
می زنه که وحشی بشم
می زنه جوری که انگار وقتشه بخشیده شم
همه خوبا زجر می کشن

هی می گیره قلبم و شده همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات می شد از همه ناکس تری
واسه هرکی پَرپَر زدیم، پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونه هه...

هی می گیره قلبم و شده همه شبام شوم و خاکستری
تویی که ادعات می شد از همه ناکس تری
واسه هرکی پَرپَر زدیم، پروازمونو جاکش ندید
باز از چهار صبح گذشت و این دیونه هه خوابش پرید

چه کشتی ها که غرق نشدند
از زیرهای خود سوراخ کرده
و چه جنگل ها که بیابان نشد
از ریزتنه های خودتبرساخته
و چه تازیانه ها که نخوردیم از زبان های خودعزیزکرده