De Negende Verdieping

Op de negende verdieping liggen negen kleine wezens,
negentig vingers, negentig tenen, zeventien longen en achtien benen,
onder blauw verlichte lampen, met de oogjes afgeplakt,
in veel te grote luiers, zo gepland, maar niet verwacht.

Er is verse liefde, er is pril verdriet.
Welkom op de wereld, maar nu nog even niet.

Er zijn dappere vrouwen, daklozen en CEO's.
Ze delen dezelfde rijkdom, zijn even sterk en machteloos.
Hun tranen zijn niet zwaarder, hun borsten even zacht,
en rauw van het kolven, want niemand die er hapt.

Dus de melk is zout, maar de liefde zoet.
Welkom op de wereld, maar nu is nog te vroeg.
Welkom op de wereld, maar nu is nog te vroeg.

Er zijn stoere mannen, sterk en onverwoestbaar,
in grote, grove handen, een lichaampje, zo kwetsbaar.
Ze zingen zachte liedjes, wiegen kindjes tot ze slapen, spelen kiekeboe.
Zo vaak gewonnen en toch verslagen.

Het spel is uit, en het leven start.
Welkom op de wereld, die zo mooi is en zo hard.
Welkom op de wereld die zo mooi is.

Nergens is de waarde van het leven zo zichtbaar, als op die negende verdieping.
En geluk nooit zo tastbaar, als op die negende verdieping.
Dag na dag, stap voor stap, piep na piep, geeft de monitor het aan.
Acht mogen er naar huis, en één...