Düşlerimin Sonu

Gözlerimin önünde çıplak ve zayıf bir çocuk
Masum, yalınayak bir kadın
Çok eski ve bakımsız bir etek
Aklımın ucunda bir nesne
Toprağa dayanmış bir ağaç
Masaüstünde bir bardak
Yolda duran bir taş
Bir makinenin hayati vidası
Düşlerimin başı yada ortalarında bir yer
Ama sonu değil
Kulaklarımda çılgın bir ses
Burnumda ten kokusu
Ses öylesine çekici öylesine yaralayıcı
Koku öylesine rahatsız edici öylesine insancıl
Gözlerimde mutluluk
Hayallerime yeni bir kapı
Ciğerlerimde bir duman ki
Tehlikeli bir huzur
Su biraz yeşil biraz gökyüzü
Derinlik ve derinleştikçe derinlik
Toprak ve dokundukça toprak
Daha da toprak daha fazla toprak
Ve bir kök
Düşlerimin ortalarından biraz sonra ama sonlara yakın değil
İlerledikçe azalan güneş
İlerledikçe artan farklı bir ışık
Uzak ama gidilebilir
Durdukça bir uğultu
Yaklaştıkça korkutan bir sezgi
Ne düzenli bir dağınıklık ne karmaşık bir topluluk
Ne yalın bir çeşitlilik
Kadın yürüyor ama çok soluk
Yüzü asık ve biçimsiz, yorgun ve bitkin
Çocuksa oturmuş
Sırtını yasladığı hiç bir şey yok
Çok yalnız hatta yapayalnız
Düşlerimin sonuna doğru
Karnımda ağrılar var
Yüzüm utancımı gizleyecek kadar güçlü
Bedenim çekingenliğimi
Rutine uyanmak üzere olmanın burukluğu
İçimde dolaşan hayvanlar saldırgan
Çelişki ve daha çoğu
Çelişkiler
Düzensiz bir dağınıklık
Toplu bir karmaşa
Şimdi çocukta kalktı ve gitti
Bu yöne bakmadı bile
Düşlerimin sonu