Kataggelia

Καταραμένες οι σκέψεις και με ενοχές πλημμυρισμένες
Με ανομία και κραυγές κομψά ντυμένες
Στις σκοτεινές σκιές της μοίρας θα περάσω
Ώσπου να βρω το θάρρος πια για να κοιτάξω
Στου Παραδείσου την αυλή να πάω πάσο
Όταν δεν ξέρω αν θα κερδίσω η θα χάσω
Είναι τα λάθη μου μαθήματα της φρίκης
Όταν κοιτάζω στο χαρτί πόσο μου λείπεις

Κι αναπολώ τις μέρες σκουριασμένοι δρόμοι
Καταγγελία με παράσημο που ενώνει
Τις σκοτεινές παραδομένες υποσχέσεις
Κι η μάνα σου να σε ρωτα πόσο θα αντέξεις
Δεν παραγράφονται από νόμους οι κραυγές σου
Ούτε επουλώνονται με θαύματα οι πληγές σου
Θέλω να έρθεις εδώ κοντά και να καθίσεις
Ήρθε η ώρα τις ψυχές τους να κρατήσεις

Σταματημένος ο χρόνος πέφτει η αυλαία κι ο αέρας
Διώχνει τα σύννεφα που έφεραν το τέρας
Ήτανε σκόπιμα τα μαύρα σχέδια τους
Τα διηγούνταν στα ανήλικα παιδιά τους
Δίχως ντροπή και δισταγμό που καταστρέφουν
Στο περιθώριο όταν ζουν παραμονεύουν
Είναι μονόδρομος η λέξη ελευθερία
Στο χρονοντούλαπο της μνήμης η ουσία

Κι αναπολώ τις μέρες σκουριασμένοι δρόμοι
Καταγγελία με παράσημο που ενώνει
Τις σκοτεινές παραδομένες υποσχέσεις
Κι η μάνα σου να σε ρωτα πόσο θα αντέξεις
Δεν παραγράφονται από νόμους οι κραυγές σου
Ούτε επουλώνονται με θαύματα οι πληγές σου
Θέλω να έρθεις εδώ κοντά και να καθίσεις
Όταν οι σφαίρες σου βρουν στόχο θα ηρεμήσεις

Μπερδεμένες οι σκέψεις
Για να λάμψεις μες τη στάχτη
Ένας τύπος θολωμένος
Που ζητά πάντα κάτι
Προδομένες υποσχέσεις
Με ένα τίμημα βαρύ
Στου μυαλού σου τις κρυψώνες
Μια απειλή
Η φωτιά σου αναβοσβηνει
Ένα πληγωμένο βράδυ
Λίγο πριν το καταλάβεις
Στέκεις μπρος στο σκοτάδι
Κι ανάβεις τα φώτα
Η ζωή σου κυλά
Απ' τις στάχτες γεννιέσαι ξανά

Κι αναπολώ τις μέρες σκουριασμένοι δρόμοι
Καταγγελία με παράσημο που ενώνει
Τις σκοτεινές παραδομένες υποσχέσεις
Κι η μάνα σου να σε ρωτα πόσο θα αντέξεις
Δεν παραγράφονται από νόμους οι κραυγές σου
Ούτε επουλώνονται με θαύματα οι πληγές σου
Θέλω να έρθεις εδώ κοντά και να καθίσεις
Ήρθε η ώρα τις ψυχές τους να κρατήσεις



Credits
Writer(s): Alex Nikolaidis
Lyrics powered by www.musixmatch.com

Link