Reunion

Τρέχει απ' την άλλη άκρη της Αττικής να τα πει στο red sea
Είσαι ατυχής που αμφισβητείς τη θέση της
Αφήνει το σημάδι με το stencil της, παράτησε τον έτσι της
Έχει γούστα ακριβά
Μα ακούει τους Wu στα κρυφά
Αυτό θυμάμαι αμυδρά ένα κοπλιμέντο
Για στίχο που με πνίγει το τσιμέντο ήταν για πέταμα
Αυτό και άλλα χίλια-δυο πακέτα μαν που έγραφα
Και μέρες φανταζόμουνα πως πέταγα
Ξέρω πολύ καλά τους ράπερς της πόλης μου
Από ντελιβεράδες μέχρι ανώνυμους αλκοολικούς στους δρόμους μου
Που γράφουν παπάδες, και κράζουν ματάδες ντροπή κερατάδες
Απλώνεται σιωπή για βδομάδες, γιο
Μου είπε γράψε συνειρμικά και το επανέφερα
Στον κόσμο αυτό τα θέλω έρχονται δεύτερα ώπα
Δε μαρτυράμε μυστικά για το πως χτίζεται η ντόπα
Και με κοιτάει εριστικά αφού αποτελεί φθηνή κόπια εεη
Φτύνεις κόλπα, μα αν δεν καταλαβαίνεις
Σε όποια μπάρα και να γράψεις πως έχεις ευθύνη σώπα
Ποιος είναι αυτός, δεν είναι δικός μας
Είναι αφ' υψηλού και τον ενοχλεί ο ενικός μας

Όταν είμαι high σα soprano
Κάθομαι το γράφω κάτω σπάω τον πάγο
Φτύνω το φλέμα κουνάω την κάτω γνάθο
Στη γύρα σαν της γειτονιάς τον γάτο
Είμαι για μένα ακόμα κι αν κάνω λάθος
Αυτό που ακούς σπεσιαλιτέ του σεφ
Midnight express πως δεμένος στις ράγες βρέθηκες
Καύτρες γυρνάν σαν έλικες
Στρωμένοι είμαστε στη δουλειά σα μέλισσες
Τα βόρεια εκπροσωπώ γι' αυτό στο νου έχω κασέρι
Καπνός στους πνεύμονες
Δε δίνω μία τι λέγεται
Γλύφω τα rizla παίζω tetris
Και όσο φλέγεται είμαι αστροναύτης σε πτήση, ως την Αφροδίτη
Γυρνάν στα πικάπ ιπτάμενοι δίσκοι
Εμείς παιδιά αυτής της θάλασσας που αφρίζει
Και αυτής της γης, που η μυρωδιά απ' το υγρό χώμα σου σπάει τη μύτη
Παιδιά της συνοικίας γυρνάμε αργά στο σπίτι
Το άστρο μας ψηλά δε σβήνει