Beşinci Mektup

Ayrılık diye bir şey yok
Bu bizim yalanımız
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?

Güneş çoktan doğdu
Uyanmış olmalısın
Saçlarını tararken beni hatırladın, değil mi?
Öyleyse ayrılmadık
Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz

Zamanı hatırlatan her şeyden nefret ediyorum
Önce beklemekten
Ömür boyunca ya bekliyor ya bekletiyor insan
İkisi de kötü, ikisi de hazin tarafı yaşantımızın

Bir çocuğun önce doğmasını bekliyorlar
Sonra yürümesini, konuşmasını, büyümesini
Zaman ilerliyor, bu defa para kazanmasını
Kanunlara saygı göstermesini
İnsanları sevmesini, aldanmasını, aldatmasını bekliyorlar

Ve sonra ölümü bekleniyor insanoğlunun
Ya o? Ya o?
İnsanlardan dostluk bekliyor, sevgilisinden sadakat
Çocuklarından saygı ve bir parça huzur bekliyor
Saadet bekliyor yaşamaktan

Zaman ilerliyor, bir gün o da ölümü bekliyor artık
Aradıklarının çoğunu bulamamış
Beklediklerinin çoğu gelmemiş bir insan olarak
Göçüp gidiyor bu dünyadan

İşte yaşamak maceramız bu
Yaşarken beklemek, beklerken yaşamak
Ve yaşayıp beklerken ölmek!

Özleme bir diyeceğim yok
O kömür kırıntıları arasında parlayan bir cam parçası
O nefes alışı sevgimizin, kavuşmalarımızın anlamı
O tek güzel yönü bekleyişlerimizin

İnsanlığımız özleyişlerimizle alımlı
Yaşantımız özlemlerle güzel
Özlemin buruk bir tadı var, hele seni özlemenin
Bir kokusu var bütün çiçeklere değişmem
Bir ışığı var, bir rengi var seni özlemenin, anlatılmaz

Verdiğin bütün acılara dayanıyorsam
Seni özlediğim içindir
Beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni
Seni özlediğim içindir
Yaşıyorsam; içimde umut varsa
Yine seni özlediğim içindir

Seni bunca özlemesem; bunca sevemezdim ki!