Koletti
Μες στο μυαλό έχω ένα στίχο που είναι σαν όπλο σκοτώνει
Κι όλοι οι ράπερς φοβούνται μήπως τον βάλω σε κανένα κουπλέ
Ένα πρωί που κοιτούσαμε τη θάλασσα απ' το μπαλκόνι
Τον είχα πει σε έναν φίλο, δεν τον ξανάδα ποτέ.
Λύνω τους γρίφους του παιχνιδιού σαν τον Αρισού
Βγαίνω στο δρόμο για τρέξιμο κι είμαι παντού
Ακούω μια αλήτικη λούπα από πίσω που θα με στείλει αλλού
Σε ένα δρομάκι χαμένο, από όσα γνωρίζω το πιο ξεχασμένο του Κορυδαλλού.
Ένας παππούς με ρωτά που πηγαίνω, λέει η γειτονιά είναι δική του,
Από αυτούς που σου σκάνε την μπάλα αν πέσει μες στην αυλή του,
Από αυτούς που σου λέει για πέτρες που έστυβε στην εποχή του
Και που νομίζει αυτός ο κωλόκοσμος πως είναι το μαγαζί του.
Από παιδί είχα ορκιστεί δε θα γίνω σαν κι αυτόν
Κι όσοι με ξέρουνε ξέρουνε πως δεν ξεχνάω τι είπα στο παρελθόν,
Από παιδί είχα ορκιστεί πως θα κάνω μουσική
Κι όσοι με ξέρουνε ξέρουν πως δε θα προδώσω τα λόγια που 'πε ένα παιδί.
Μες στο μυαλό έχω ένα στίχο που είναι σαν όπλο σκοτώνει
Κι όλοι οι ράπερς φοβούνται μήπως τον βάλω σε κανένα κουπλέ
Ένα πρωί που κοιτούσαμε τη θάλασσα απ' το μπαλκόνι
Τον είχα πει σε έναν φίλο, δεν τον ξανάδα ποτέ.
Κρίμα γιατί τον θυμάμαι, ράπαρε ωραία κουπλέ
Έτσι απλά στο τυχαίο όπως πίναμε καφέ
Είδε τη θάλασσα, τον ουρανό, μου 'πε: τι ωραίο χρώμα το μπλε
Μα έχουμε έρθει σε αυτή τη Γη να πολεμάμε για πάντα τους μπλε.
Δεν ξέρω αν ήτανε όνειρο όσα είδε ο Αρισού
Ούτε αν το γράψαμε αυτό για να το πάμε παντού
Σαν Ινδιάνοι θα στείλουμε στις γειτονιές τις ρίμες με σήμα καπνού
Να το θυμάσαι, να το 'χεις για πάντα στο νου.
Είπα στον Μήτσο πως δε θα αλλάξουμε όσο περνάνε τα έτη
Μα όσο περνάνε νομίζω πως έλεγα ψέματα εκεί στην Κωλέττη,
Έβρεχε εκείνο το βράδυ, έβρεχε μα είχαμε γλέντι,
Είπα στον Μήτσο πως δε θα αλλάξουμε αλλά από τότε φοβάμαι να δω τον καθρέφτη.
Η αδερφή μου αποφάσισε ότι θα γίνω πια θείος
Θα βγάλει έναν μαν μέσα από την κοιλιά της που θα μας τρελάνει τελείως,
Ελπίζω να γράφει πιο ωραία από μένα, να χώνει τα ραπ του υπογείως,
Του δίνω από τώρα το μικρόφωνο μου και από μένα adios.
Μες στο μυαλό έχω ένα στίχο που είναι σαν όπλο σκοτώνει
Κι όλοι οι ράπερς φοβούνται μήπως τον βάλω σε κανένα κουπλέ
Ένα πρωί που κοιτούσαμε τη θάλασσα απ' το μπαλκόνι
Τον είχα πει σε έναν φίλο, δεν τον ξανάδα ποτέ.
Κι όλοι οι ράπερς φοβούνται μήπως τον βάλω σε κανένα κουπλέ
Ένα πρωί που κοιτούσαμε τη θάλασσα απ' το μπαλκόνι
Τον είχα πει σε έναν φίλο, δεν τον ξανάδα ποτέ.
Λύνω τους γρίφους του παιχνιδιού σαν τον Αρισού
Βγαίνω στο δρόμο για τρέξιμο κι είμαι παντού
Ακούω μια αλήτικη λούπα από πίσω που θα με στείλει αλλού
Σε ένα δρομάκι χαμένο, από όσα γνωρίζω το πιο ξεχασμένο του Κορυδαλλού.
Ένας παππούς με ρωτά που πηγαίνω, λέει η γειτονιά είναι δική του,
Από αυτούς που σου σκάνε την μπάλα αν πέσει μες στην αυλή του,
Από αυτούς που σου λέει για πέτρες που έστυβε στην εποχή του
Και που νομίζει αυτός ο κωλόκοσμος πως είναι το μαγαζί του.
Από παιδί είχα ορκιστεί δε θα γίνω σαν κι αυτόν
Κι όσοι με ξέρουνε ξέρουνε πως δεν ξεχνάω τι είπα στο παρελθόν,
Από παιδί είχα ορκιστεί πως θα κάνω μουσική
Κι όσοι με ξέρουνε ξέρουν πως δε θα προδώσω τα λόγια που 'πε ένα παιδί.
Μες στο μυαλό έχω ένα στίχο που είναι σαν όπλο σκοτώνει
Κι όλοι οι ράπερς φοβούνται μήπως τον βάλω σε κανένα κουπλέ
Ένα πρωί που κοιτούσαμε τη θάλασσα απ' το μπαλκόνι
Τον είχα πει σε έναν φίλο, δεν τον ξανάδα ποτέ.
Κρίμα γιατί τον θυμάμαι, ράπαρε ωραία κουπλέ
Έτσι απλά στο τυχαίο όπως πίναμε καφέ
Είδε τη θάλασσα, τον ουρανό, μου 'πε: τι ωραίο χρώμα το μπλε
Μα έχουμε έρθει σε αυτή τη Γη να πολεμάμε για πάντα τους μπλε.
Δεν ξέρω αν ήτανε όνειρο όσα είδε ο Αρισού
Ούτε αν το γράψαμε αυτό για να το πάμε παντού
Σαν Ινδιάνοι θα στείλουμε στις γειτονιές τις ρίμες με σήμα καπνού
Να το θυμάσαι, να το 'χεις για πάντα στο νου.
Είπα στον Μήτσο πως δε θα αλλάξουμε όσο περνάνε τα έτη
Μα όσο περνάνε νομίζω πως έλεγα ψέματα εκεί στην Κωλέττη,
Έβρεχε εκείνο το βράδυ, έβρεχε μα είχαμε γλέντι,
Είπα στον Μήτσο πως δε θα αλλάξουμε αλλά από τότε φοβάμαι να δω τον καθρέφτη.
Η αδερφή μου αποφάσισε ότι θα γίνω πια θείος
Θα βγάλει έναν μαν μέσα από την κοιλιά της που θα μας τρελάνει τελείως,
Ελπίζω να γράφει πιο ωραία από μένα, να χώνει τα ραπ του υπογείως,
Του δίνω από τώρα το μικρόφωνο μου και από μένα adios.
Μες στο μυαλό έχω ένα στίχο που είναι σαν όπλο σκοτώνει
Κι όλοι οι ράπερς φοβούνται μήπως τον βάλω σε κανένα κουπλέ
Ένα πρωί που κοιτούσαμε τη θάλασσα απ' το μπαλκόνι
Τον είχα πει σε έναν φίλο, δεν τον ξανάδα ποτέ.
Credits
Writer(s): Petros Patouxeas
Lyrics powered by www.musixmatch.com
Link
© 2024 All rights reserved. Rockol.com S.r.l. Website image policy
Rockol
- Rockol only uses images and photos made available for promotional purposes (“for press use”) by record companies, artist managements and p.r. agencies.
- Said images are used to exert a right to report and a finality of the criticism, in a degraded mode compliant to copyright laws, and exclusively inclosed in our own informative content.
- Only non-exclusive images addressed to newspaper use and, in general, copyright-free are accepted.
- Live photos are published when licensed by photographers whose copyright is quoted.
- Rockol is available to pay the right holder a fair fee should a published image’s author be unknown at the time of publishing.
Feedback
Please immediately report the presence of images possibly not compliant with the above cases so as to quickly verify an improper use: where confirmed, we would immediately proceed to their removal.