จำนน (White Flag)

ไม่รู้ว่านานเท่าไร ก็จำไม่ได้นัก
ที่ฉันจำเป็นต้องอยู่อย่างคนที่แอบรัก
ต่อให้ฉันให้เธอร้อย มันก็น้อยไป
คนที่รอคนที่คอย ได้แต่น้อยใจ

ถึงฉันจะทำอะไรทุกอย่างไปมากสักแค่ไหน
ไม่มีสักครั้งที่คล้ายว่าเธอนั้นจะหวั่นไหว
คนไม่รักคือไม่รัก ก็ต้องเข้าใจ
คนคนนั้นไม่ใช่ฉัน จะให้ทำไง

ถึงฉันไม่ได้ต้องการจะไป
แต่ยังไงก็คงจะต้องลา (bye, bye, bye)
เมื่อเธอนั้นให้คำตอบมาทางสายตา

ก็คงต้องยอมจำนนกับคนไม่มีใจ
ยอมจำลาแม้ว่ารักสักเท่าไร
ไม่จำเป็นว่าฉันรักแค่ไหน (มากมาย)
แค่เธอไม่ได้รักก็แค่นั้น

ยอมจำใจเอ่ยคำว่าลาก่อน
ใจจำยอมรับว่าเธอนั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันนั้นไม่ใช่
แค่ต้องจำเอาไว้ เธอไม่รักกัน

คิดถึงเท่าไร คิดถึงเท่าไร มันก็ไม่เคยถึง
ไม่รู้ฉันเป็นคนที่เท่าไรที่เธอจะนึกถึง
ต่อให้สายตาของฉันมันบอกว่ารักเท่าไร
เธอกลับมองมองกลับมา อย่างคนทั่วไป

พยายาม คือคำที่ไม่มีความหมาย
จำได้ไหม ที่จริงน่ะเธอไม่เคยขอ
ฉันเพิ่งเข้าใจ เพิ่งเข้าใจ ในคำว่าดีไม่พอ
ทำดีให้ตายไม่มีความหมาย ถ้าไม่ใช่คนที่เขารอ

ถึงฉันไม่ได้ต้องการจะไป
แต่ยังไงก็คงจะต้องลา (bye, bye, bye)
เมื่อเธอนั้นให้คำตอบมาทางสายตา

ก็คงต้องยอมจำนนกับคนไม่มีใจ
ยอมจำลาแม้ว่ารักสักเท่าไร
ไม่จำเป็นว่าฉันรักแค่ไหน (มากมาย)
แค่เธอไม่ได้รักก็แค่นั้น

ยอมจำใจเอ่ยคำว่าลาก่อน
ใจจำยอมรับว่าเธอนั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันนั้นไม่ใช่
แค่ต้องจำเอาไว้ เธอไม่รักกัน

(ยอมจำนน)
(ยอมจำนน)

ก็คงต้องยอมจำนนกับคนไม่มีใจ
ยอมจำลาแม้ว่ารักสักเท่าไร (ยอมจำนนให้เธอแล้ว)
ไม่จำเป็นว่าฉันรักแค่ไหน (มากมาย)
แค่เธอไม่ได้รักก็แค่นั้น

ยอมจำใจเอ่ยคำว่าลาก่อน (เอ่ยคำว่าลา)
ใจจำยอมรับว่าเธอนั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันนั้นไม่ใช่
แค่ต้องจำเอาไว้ เธอไม่รักกัน