Aggize

Ποτέ δεν ήμουν ο ιδιοκτήτης του όνειρου
Εγώ δεν είμαι λύκος, ούτε αγρίμι
Αλλεργικός σε ό,τι φορά ταμπέλα μόνιμου
Δε σου μετρούσα τα' άστρα, μα σου μίλαγα για ευθύνη
Αυτή που κρύβεται κάτω απ' τη σκεπή
Κοιμάται πάνω στο κρεβάτι να ξυπνήσουμε μαζί
Κάθε στιγμή την προσκυνούσα ευλαβικά που άνοιγα δίοδο
Να 'ρθούμε πιο κοντά
Ένα βήμα Εγώ κι Εσύ
Κι ό,τι μ' άγγιζε να νιώσεις
Απ' τα προκαθορισμένα ως τις συμπτώσεις
Στα δάχτυλα απ' τα μήλα ως τις κλειδώσεις
Αυτά που διαπερνάν τη ράχη ατόφια, γράφω σκόρπια
Σε όσα μπόρεσα να δώσω, ή να δοθώ σε ό,τι αγαπώ
Σε όσα αξίζουν το μεγάλο ευχαριστώ που ήρθα στο απόγειο
Ενώ ο κόσμος φοβάται πίσω από ένα πληκτρολόγιο
Μπροστά σου τρέμω και το κάνω αυτοσκοπό
Να πληγωθώ βαθιά ως το κόκκαλο ή να μην ξαναφεθώ πια σε κανένα
Γι' αυτό και αφήνω αμολητά τα γκέμια
Και σπάω τις άμυνες σου με καλέμια
Σαλπάρω για τον πρώτο προορισμό που θα κάτσει ο δείκτης στο χάρτη
Αν είναι να 'ρθει πες του σύντομα, πριν με φαν τα μελτέμια
Το τελευταίο μου γράμμα στέλνω απ' το νησί
Ότι κύκλο άφησα ημιτελή, δως του χρόνο να κλείσει
Να με θυμάσαι, να με ακούς στη μουσική
Να 'χεις να λες πως είσαι αυτός που με έχει πιο καλά γνωρίσει

Σα βροχή που στάζει μες στην κούπα μου
Σαν άνεμος, άνετος
Σαν άγνωστος Θεός, άνομος κι άμεμπτος
Σαν ήλιος, σαν ήχος άυλος, σαν ύμνος σκοτεινός
Σαν μαύρος ποταμός, απύθμενος
Γυμνός σαν ξίφος
Τα μάτια σου πύρινος τοίχος και ίχνος ψύχους μες στην καμάρα
Εικόνες και ήχοι γιόρταζαν, μα έκλεισα τα αυτιά και κάλμαρα
Στην άκρη του ονείρου αφέθηκα
Τη μυρωδιά του κινδύνου απότομα γεύτηκα
Χρώματα, δάση πλανεύτηκα
"Όνειρο" σκέφτηκα
Έρωτας – φόβος, δύο είδωλα ψεύτικα
Δεν αποδέχτηκα-Δεν μ' αποδέχτηκα
Έρωτας - φόβος, υποκείμενα εύφλεκτα
Όντα πιο εκλεκτά
Όντα πιο εύτρωτα
Όντα με σώματα ίδια και εύπεπτα
Και έτσι ερωτήματα εύστοχα, ένοχα, έθετα
Πάντα παρέθετα κι έστω αν σου φώναζα " πες το!"
Οι αλήθειες δειλά θα ούρλιαζαν βουβά στων ματιών σου το σκέρτσο
Αναμφίβολα θα 'λεγα μες στο μυαλό μου ήσουν χθες
Το κρεβάτι μ' αγκάθια στρωμένο
Μπογιές το κεφάλι μου στάζει για δες το
Κορδέλα σου δίνω και φως, έλα πιες το
Σα βροχή μες στην κούπα που στάζει
Σα σκοτάδι, σα φόβος σκεπάζει
Σαν άλυτος γρίφος
Σαν ατέρμονος χρόνος, σα χάδι, σαν ήχος

Γυμνός στο πλήθος
Εθισμένος στο "μετά", στο "να", στο "ίσως"
Σκαρώνω την επόμενη γραμμή και την επόμενη επαφή
Κι ύστερα πάλι απ' το "ποτέ ξανά", στο "μήπως"

Αχνά σημάδια του μυαλού μου είδες στο σώμα
"Ποτέ ξανά" ψιθύρισα και σπάσανε τα λόγια
Δεν έμεινε απ' τα όνειρα, απ' τα δάση, ούτε ίχνος
Ο έρωτας κι ο φόβος μας πεθάναν. Γίναν ήχος

Κοντεύω να πνιγώ απ' τις συγκινήσεις
Και δε μετρά πια αν θέλεις
Μα αν μαζί μου βρεις το θάρρος κι απ' τον έβδομο πηδήξεις
Δεν το 'χα ανάγκη να τραβήξω το σχοινί
Μα άμα δε σπάσει, δε μαθαίνεις το γυαλί πώς να κολλήσεις

Συχνές οι κρίσεις κάθε βραδιά που τη μορφή σου πια δε βλέπω
"Τον πιο όμορφο ανθό, μέχρι κι αυτόν, τον καταστρέφω"
Είπες και μαύρες φλόγες άναψαν κι αγγίξαμε τις λέξεις
Κάψαν μνήμες, κάψαν χρώματα, στις στάχτες μείναν σκέψεις