O Iroas Tis Gitonias

Τον είδα χθες πρωί πρωί, φορούσε σκούφο και γυαλί
Γένια μακριά και κόκκινα, βήματα έκανε αργά
Έβγαινε απ' το σπίτι του, λες κι άφηνε το κάστρο του
Το βλέμμα του στο πουθενά, τα χέρια πάντα βρώμικα
Πιο άθλιο ανθρωπάκι ποτέ δεν είχα ξαναδεί
Παρ' όλα αυτά οι γείτονες μπροστά του ήταν προσοχή
Κανείς δε του μιλούσε, μόνο χαμογελούσαν
Και άσχετοι όπως εγώ, ποιος είναι αυτός ρωτούσαν

Κάποτε είχε ακουστεί πως ήταν ήρωας τρανός
Τι ακριβώς είχε συμβεί ποτέ δεν έχει ειπωθεί
Κανείς τους δεν το ρώτησε, έτσι κι αλλιώς τους βόλεψε
Να βρίσκονται τόσο κοντά σ'ένα μεγάλο ήρωα
Μυθοπλασίες άρχισαν καθένας τη δική του
Όπως κανείς του άρεσε, σαράντα είναι περίπου
Μικροί μεγάλοι γρήγορα μπήκανε στο χορό
Κάθε δρομάκι και στενό και το δικό του ιστορικό

Ο ήρωας της γειτονιάς, μ' αυτόν ποτέ δε θα μιλάς
Γιατί τους γείτονες κρατά μ' ένα σκοινί πολύ σφιχτά
Κάτω για να μη πέσουνε, τα δύσκολα ν' αντέξουνε
Να νιώθουνε τη σιγουριά πως κάποιος ήρωας τους φυλά
Κι όταν εκείνος βαρεθεί, μονάχος κι έρημος να ζει
Το στόμα του θ' ανοίξει, μια καλημέρα για να πει
Και ναι η αλήθεια θα φανεί, ήρωας πως δεν ήταν
Μα στων γειτόνων το μυαλό απόλυτη ανάγκη
Τότε θα σπάσει το σκοινί και πέφτοντας θα ψάχνουν
Εναγωνίως όλοι τους την εύκολη τη λύση
Κι όσο κι αν σε πιέζουνε τα χέρια μάζεψε τα
Γιατί αν κρατήσεις το σκοινί, ήρωας γίνεσαι εσύ
Κι αν τύχει και παρασυρθείς απ' του ήρωα τα κάλλη
Πως θα 'σαι μέγας άρχοντας της γειτονιάς ο πρώτος
Θυμήσου για τη φήμη σου θα σκύβεις το κεφάλι
Και η σιωπή στους γείτονες θα είναι κανόνας πρώτος
Κι αν πάλι δε σε νοιάζει ν' ακούσεις τη φωνή σου
Για όλη την υπόλοιπη ανιαρή ζωή σου
Σκέψου κανείς δε θα μπορεί να ζήσει πια μαζί σου
Κ' η μοναξιά θα είναι πια μοναδική τροφή σου
Ο ήρωας της γειτονιάς, μ' αυτόν ποτέ δε θα μιλάς
Γιατί τους γείτονες κρατά μ' ένα σκοινί πολύ σφιχτά

Κάτω για να μη πέσουνε, τα δύσκολα ν' αντέξουνε
Να νιώθουνε τη σιγουριά πως κάποιος ήρωας τους φυλά